Έθιμα της Πρωτομαγιάς στη Βόρεια Εύβοια

Στη Βόρεια Εύβοια συναντούμε έθιμα που σχετίζονται με την Πρωτομαγιά. Γενικά η πρώτη μέρα του μήνα Μάη θεωρείται μια διαβατήρια και μαγική μέρα μιας και η ονομασία του (Μάης) σχετίζεται παρετυμολογικά με τη λέξη «μάγια» . Έτσι η πρώτη Μαϊου θεωρείται μια μέρα σημαδιακή όπου η λαϊκή αγροτική κοινωνία με κάποιους τρόπους, προσπαθούσε να εξορκίσει το κακό και να φέρει γονιμότητα και ευκαρπία στη γη και υγεία στους ανθρώπους.

Το πιο γνωστό έθιμο της Πρωτομαγιάς στη Βόρεια Εύβοια είναι η «Πιπεριά»

Δανειζόμαστε το κείμενο και τις φωτογραφιες απο τον ιστοχώρο  της Στέλλας Μαραγγέλη

«Η παράκληση για βροχή και οι ευχές για καλή σοδειά, από νεαρά παιδιά στολισμένα με πρασινάδες και άνθη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον άλλοτε αποκλειστικά αγροτικό βίο. Σήμερα αναβιώνει το έθιμο, καταλήγοντας σε πανηγύρι με κλαρίνα και βιολιά για όλο τον κόσμο. Τέτοια γιορτή γίνεται κάθε χρόνο στη Νέα Σινασό, στον Άι Γιώργη, στο Ασμήνι, στο Αρτεμίσιο, στην Καστανιώτισσα, στον Άγιο και άλλα χωριά του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού, αλλά και σε πολλά χωριά του δήμου Μαντουδίου – Αγίας Άννης όπως Κερασιά, και Ροβιές, στη Βόρεια Εύβοια. Για τους επισκέπτες είναι μια γοητευτική εμπειρία, για τους ντόπιους, μια ξεχωριστή, ενωτική γιορτή. (Ενημερωτικά αύριο 1η Μαιου 2018, θα γίνει Πιπεριά στις 8.00πμ στα Καμάρια)

Την Πρωτομαγιά, λοιπόν, πρωί-πρωί, αρχίζουν να ετοιμάζουν την «Πιπεριά». Σημειώστε ότι  πρέπει να είμαστε εκεί κατά τις 8 για να προλάβουμε το στόλισμα. Εκεί, στην πλατεία των χωριών συνήθως, αρχίζει το στόλισμα της «Πιπεριάς»· με κλαδιά και φτέρες από τα κοντινά δάση, με τριαντάφυλλα, πασχαλιές και κρίνους από τις αυλές των σπιτιών.

Το έθιμο «Πιπεριά» στη Συνασσό

Η «Πιπεριά» ένα αγόρι, είναι καλυμμένο ολόκληρο με πρασινάδα (μόνο τα μάτια αφήνουν έξω για να βλέπουν ) και στο στήθος φοράει κουδούνα. Ξοπίσω τους, ένας άλλος συγχωριανός, που βαστάει ένα τσαπί, ακουμπισμένο στην πλάτη του, ο «γεωργός» αλλά και μια ολόκληρη ομάδα από κοριτσόπουλα με ολάνθιστα κεφάλια και χαμόγελα αρχίζουν το σεργιάνι στο χωριό.

Και το τραγούδι: «Πιπεριά, πιπεριά, πιπεριά γλυκιά ροδιά, γρήγορα στον Αη Λια, κι ο Αη Λιας στον ουρανό, για να ρίξη ο Θιός νερό, για τα στάρια για κθάρια, για τ’ φτωχού τα παρασπόρια. Κάθε στάχυ και πινάκι, και χειρόβολο δεμάτι. (Α)βλάκια, ‘βλάκια το νερό, γούρνες, γούρνες το κρασί, γεωργός με το τσαπί».

Η πομπή περνάει από όλα τα σπίτια του χωριού, σταματώντας σε κάθε ένα ξεχωριστά, όπου, μόλις λένε το τραγούδι, ο νοικοκύρης του σπιτιού τούς ραντίζει με νερό. Ο «γεωργός» τότε με το τσαπί βαράει δύο τσαπιές στο χώμα έξω από το σπίτι. Ο νοικοκύρης ύστερα τους φιλεύει χρήματα, αυγά και γλυκά και φεύγουν. Τα χρήματα πάνε στο σύλλογο που φροντίζει για την αναβίωση του εθίμου και διοργανώνει το γλέντι που ακολουθεί στην πλατεία. Όταν τελειώσει η γύρα σε κάθε σπίτι της Ν. Σινασού, οι νεότεροι της χαρούμενης, ανθοστόλιστης παρέας κατεβαίνουν στον κεντρικό δρόμο που ενώνει την Αιδηψό με την Ιστιαία και το Πευκί και σταματάνε κάθε αυτοκίνητο, πούλμαν, μοτοσικλέτα, για να τους προσφέρουν λουλούδια ,να ενημερώσουν για το πανηγύρι τους και να πάρουν χρήματα από όποιον… φιλοτιμηθεί. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται ότι παλαιότερα τα φιλέματα ήταν αλεύρι αυγά και γάλα. Με τα υλικά αυτά γίνονταν μια μεγάλη πίτα όπου όλοι οι κάτοικοι μοιράζονταν στο τέλος στην γιορτή της πλατείας.»

Στο Αρτεμίσιο το δρώμενο είναι παρόμοιο αλλά το τραγουδάκι είναι λίγο πιο διαφορετικό

««Πιπεριά γλυκιά ροδιά | γλήγορα στον Αη-Λια | κι Αη-Λιάς στον ουρανό |

για να βρέξει θιος νερό | για τα στάρια, για τα κθάρια |για τ” φτωχού τα παρασπόρια

κάθε στάχυ και πινάκι | και χειρόβολο δεμάτι

Γούρνες γούρνες το κρασί | αυλάκια αυλάκια το νερό | κι ο γιωργός με το τσαπί, να στουμών” καλά τη γη»

Το ίδιο έθιμο γίνεται και στις Ροβιές με τη διαφορά οτι  ο «πιπεριάς» (Πίπερος) φοράει κι αδιάβροχο, γιατί τον καταβρέχουν με τις μάνικες. Εκτός από φτέρες, τον σκεπάζουν με στάρια, κριθάρια και κλωνάρια από φοινικιές. Του φοράνε πολλά κουδούνια και το σχοινί που τα δένουν είναι αρκετά μακρύ, για να τον τραβάνε όσοι τον ακολουθούν.

Το τραγούδι που τραγουδούν είναι:

«Πιπεριά πιπεριά | πιπεριά στον Αη-Λια | και ο Αη-Λιάς στον Ουρανό | για να ρίξ” ο θιός νερό

για τα στάρια, για κθάρια | του θεού τα παραγάδια | κι ο Ψαρός (σημ. ο Δήμαρχος που ακολουθούσε τον Πίπερο) με το τσαπί | να χαλάει την αυλή» «

Το μαγιάτικο στεφάνι

Το Μαγιάτικο στεφάνι είναι ένα πανελλήνιο έθιμο που υπάρχει και στη Βόρεια Ευβοια.  Οι άνθρωποι βγαίνουν στην εξοχή, και γυρίζοντας, φέρνουν ένα στεφάνι που έχουν φτιάξει απο αγριολούλουδα και κλαδιά δέντρων το οποίο κρεμούν στα κάγκελα του σπιτιού ή έξω από την πόρτα. Πολλές φορές το στεφάνι είναι ένα απλό μπουκέτο από τα λουλούδια της αυλής. Το στεφάνι/μπουκέτο θα μείνει εκεί μέχρι την παραμονή της εορτής του Αη Γιάννη του Ριγανά, (24 Ιουνίου) οπότε, ξερό πια, θα το κάψουν, είτε στις φωτιές του Αη Γιάννη είτε στην αυλή του σπιτιού. Το στεφάνι της Πρωτομαγιάς είναι κατάλοιπο αρχαιοελληνικού εθίμου που σκοπό έχει να μεταδώσει την γονιμική και αειθαλή,  ζωοφόρα δύναμη της φύσης στους κατοίκους του σπιτιού.

Το έθιμο της Καμήλας.

Άλλο ένα έθιμο που τελείται σε κάποια χωριά της Βόρειας Εύβοιας κυρίως στην Κερασιά, τον Κρυονερίτη, Κοκκινομηλιά  και τους Παπάδες  είναι το έθιμο της Καμήλας. Αν και το έθιμο είναι της Πρωτομαγιάς αναβιώνεται συνήθως το καλοκαίρι από τους τοπικούς συλλόγους. Έχουμε ξαναγράψει για το έθιμο αυτο και μπορείτε να δείτε το άρθρο εδώ

Γητέματα και προλήψεις:

Η Πρωτομαγιά όπως είπαμε είναι μια μαγική μέρα. Έτσι είναι η καταλληλότερη για γητέματα. Αυτό σημαίνει οτι πολύ νωρίς το πρωί ο άνθρωπος ξυπνά και πριν ξημερώσει ο ήλιος λέει κάποιο ξόρκι ή κάνει μια συγκεκριμένη αλληλουχία κινήσεων για να εμποδίσει κάτι άσχημο ή επικίνδυνο για τη ζωή του.

Σύμφωνα με τον Δ. Σέττα, στην Αγιάννα γήτευαν εκείνη τη μέρα τα φίδια. Ανήμερα την Πρωτομαγιά, κοιτούσαν προς την ανατολή προτού βγει ο ήλιος και  έλεγαν το ξόρκι

«Σήμερα Προυτομαγιά,

πάν τα φίδια στη φωλιά,

τρώγονται τσακώνονται,

μπροστά μ’ δε φανερώνονται»

Επίσης έτρωγαν μια σκελίδα σκόρδο  πριν την ανατολή του ηλίου και έλεγαν οτι «Κουμπώνουν το γάϊδαρο» . Αυτό σήμαινε οτι έπρεπε να προλάβουν να φάνε το σκόρδο προτού ακούσουν γάιδαρο να γκαρίζει, για να μην έχουν κάποιο ατύχημα. Η ίδια πρόληψη υπήρχε και στο Πήλιο 

Τέλος είχαν την πρόληψη να ζώνονται με αγριμπελιά για να μην τους πονά όλο το χρόνο η μέση.

 

 

 

Advertisement

Ευαισθητοποιώντας παιδιά 4-5 ετών σε σχέση με την τοπική παραδοσιακή φορεσιά

Με αφορμή την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου διοργανώσαμε μια θεματική ενότητα στο 1ο Νηπιαγωγείο Λουτρών Αιδηψού  προκειμένου να ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά σε σχέση με την τοπική παραδοσιακή ενδυμασία και τις ιδιαιτερότητές της. Ο στόχος ήταν τα παιδιά να ντύσουν τη δική τους κούκλα με την παραδοσιακή τοπική φορεσιά και να μάθουν στοιχεία για το πώς κατασκευάζονταν και χρησιμοποιούνταν τα ρούχα παλιά σε αντιδιαστολή με το σήμερα.

Ο σχεδιασμός περιλάμβανε αρχικά την χρήση αυτοσχέδιου αργαλειού για να υφάνουν τα δικά τους μικρά υφαντά, την επίδειξη των ρούχων που απαρτίζουν την τοπική φορεσιά και την αναγνώριση της χρήσης και των υλικών κατασκευής της καθώς και τη διαφορά που έχει από το σήμερα, την έμπνευση από σχέδια της φορεσιάς τα οποία τα παιδιά θα ζωγράφιζαν και στο τέλος το επιστέγασμα: να ντύσουν τη δική τους κούκλα με τα κομμάτια της γυναικείας και αντρικής παραδοσιακής φορεσιάς που κατασκεύαζαν τα ίδια με τη βοήθεια των νηπιαγωγών.

Το εγχείρημα πήγε πάρα πολύ καλά μολονότι η ηλικία των παιδιών ήταν μικρή. Την πρώτη μέρα, ενδεικτικό ήταν ότι τα παιδιά, κάθισαν για 1,5 ώρα, εξηγώντας στην «κυρία Ασημίνα» τι είχαν κάνει μέχρι τότε και παρακολούθησαν την επίδειξη των ρούχων της γυναικείας φορεσιάς του Αγίου Αιδηψού που έβγαζε η συγγραφέας από το «μπαούλο» της.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Μιλήσαμε στα παιδιά επίσης για την διαδικασία της έρευνας. Τα στάδια που ακολουθεί ένας ερευνητής είχαν ήδη αναλυθεί από τις νηπιαγωγούς, έτσι εύκολα καταλήξαμε στο συμπέρασμα ποιός είναι ερευνητής και ποιά μέθοδο ακολουθεί για να καταλήξει στα συμπεράσματά του. Στο τέλος διαπιστώσαμε πως ο ερευνητής μοιράζεται τη γνώση του με τους άλλους, και για το λόγο αυτό μπορεί να γράψει και ένα βιβλίο. Στο τέλος επιδείχτηκε από το μπαούλο η ντυμένη κούκλα που κατεύθυνε τα παιδιά προς την επόμενη δραστηριότητα.

Επισκέφτηκα τα παιδιά μια εβδομάδα αργότερα και ντύσαμε μαζί τις κούκλες τους , φορώντας τους και τα απαραίτητα κοσμήματα.

Την επομένη μαζί με τις νηπιαγωγούς τους έστησαν το μικρό Μουσείο του σχολείου τους, το οποίο έμεινε για να το δουν οι γονείς στην σχολική γιορτή

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Ευχαριστώ θερμά την προϊσταμένη του Νηπιαγωγείου κ. Λίζα Χαπίδου καθώς και τις νηπιαγωγούς κ. Λίλιαν Δούμα, Ιωάννα Νικολάου και Νατάσα Δούμα για την πρόσκληση να συμμετέχω στο project και την τέλεια συνεργασία. Εύχομαι και άλλοι εκπαιδευτικοί φορείς να ακολουθήσουν το παράδειγμα του νηπιαγωγείου τους και να συνεχίσουν με όρεξη και αγάπη να εκπαιδεύουν τα παιδιά. Ευχαριστώ τέλος θερμά τον κ. Θεοφάνη Ραμιώτη και το εργαστήριο Χρυσός και Τέχνη για την παροχή των υλικών για τα κοσμήματα των μικρών φορεσιών και ελπίζω να συνεχίσουμε και στο μέλλον με τέτοιες όμορφες δράσεις!

Παρουσίαση παραδοσιακών ενδυμασιών και κοσμημάτων της περιοχής Αιδηψού στα Λουτρά Αιδηψού

Μολονότι η βραδιά ήταν κρύα και βροχερή, η ζεστή αγκαλιά του Πνευματικού Κέντρου του Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμονα Αιδηψού και των εφημερίων του ναού π. Νικολάου Αργυρίου και π. Χρήστου Γκέλα, μας υποδέχτηκε την Κυριακή που μας πέρασε, 29 Ιανουαρίου 2017, παραμονή της εορτής των Τριών Ιεραρχών, για να μεταδώσουμε σε όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους την αγάπη μας για τον Βορειοευβοϊκό Πολιτισμό, και τις ενδυμασίες και τα κοσμήματα των χωριών της Αιδηψού, του Αγίου, των Γιάλτρων και της Λιχάδας.

Η παρουσίαση του βιβλίου «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια» ήταν για εμάς ακόμη μια αφορμή να μιλήσουμε για την Εύβοια και να δείξουμε τα νέα πράγματα που ανακαλύψαμε και αγαπάμε.

Ο πρώτος ομιλητής της εκδήλωσης, ο κ. Αλέξανδρος Καλέμης, ερευνητής και συγγραφέας πάμπολων βιβλίων σχετικά με την ιστορία της Εύβοιας και των χωριών της, αναφέρθηκε ενδελεχώς και με παραδείγματα στην προσπάθεια διάσωσης των στοιχείων του πολιτισμού και στις δυσκολίες της, στην ανάγκη να μεταδίδονται αυτά με απλό τρόπο στους ανθρώπους και στο πόσο έχουν δυσκολέψει οι συνθήκες για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ασχοληθούν με την διατήρηση και διάσωση του λαϊκού πολιτισμού. Ακόμη αναφέρθηκε στην μεγάλη αλλαγή που έχει δημιουργηθεί στην αντίληψη του κόσμου για την ενδυμασία.

Τον λόγο πήρε ακολούθως ο χρυσοχόος κ. Θεοφάνης Ραμιώτης, ο οποίος παρουσίασε την εξέλιξη του κοσμήματος αλλά και τον κόπο και την υπομονή που χρειάζεται ένα κόσμημα για να δημιουργηθεί, εισάγοντάς μας, με την προβολή ενός βίντεο και την απάντηση ερωτήσεων του κοινού, στο εργαστήρι του χρυσοχόοου την ώρα που αυτός κατασκευάζει ένα παραδοσιακό κόσμημα της Αιδηψού. Ο κ.Ραμιώτης κατά την προβολή του βίντεο εξηγούσε τα διάφορα στάδια της κατασκευής και η αλληλεπίδραση με το κοινό βοήθησε στο να δημιουργηθεί ένα ευχάριστο εκπαιδευτικό κλίμα.

Τελευταία η κ. Ασημίνα Ντέλιου παρουσίασε αναλυτικά δύο γιορτινές νεανικές γυναικείες φορεσιές προερχόμενες απο το χωριό Άγιος Αιδηψού, αναφερόμενη στα επιμέρους στοιχεία τους και την ιστορία κάθε κομματιού ξεχωριστά, σε παραδόσεις που συνδέονταν με τα κομμάτια της φορεσιάς, στα τοπικά εργαστήρια των χωριών και τις ιδιαιτερότητες που είχαν αυτά αλλά και στις δυσκολίες της έρευνας της τοπικής φορεσιάς που αντιμετωπίζει ο ερευνητής κατά την προσπάθειά του να διασώσει τα στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού. Παράλληλα με τις εξηγήσεις η κ. Αικατερίνη Δημητρίου έντυνε ζωντανά την δεσποινίδα Δαυιδούλα- Φωτεινή Δημητρίου με την μία εκ των δύο φορεσιών ενώ επιδεικνύονταν στο κοινό και σπάνια κομμάτια ενδυμασίας και κοσμημάτων. Η κ. Ντέλιου απάντησε εν συνεχεία σε αρκετές ερωτήσεις των παρακολουθούντων που ήθελαν να μάθουν περισσότερα στοιχεία για τον λαϊκό μας πολιτισμό.

Στο τέλος της παρουσίασης, οι παρευρισκόμενοι θαύμασαν την συλλογή αντιγράφων παραδοσιακών κοσμημάτων του κ. Ραμιώτη η οποία εκτιθόταν στο χώρο και είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με τον δημιουργό τους και να λύσουν απορίες.

 

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο πανοσιολογιότατος ιεροκήρυκας της Ι.Μ. Χαλκίδος αρχιμ. Δαμασκηνός Μάκρας, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Ηλίας Ευθυμιόπουλος, και οι ιερείς π. Ιωάννης Σούρας και π. Αλέξανδρος Ματζαφλής.

 

Εμείς προσπαθούμε να διασώσουμε το βορειοευβοϊκό γλωσσικό ιδίωμα: Εσείς μπορείτε να μας βοηθήσετε να εκδώσουμε το βιβλίο;

Γειά σας και χρόνια πολλά με υγεία και χαρά! Χαρούμενο 2017!

Μετά από πολλές  αναρτήσεις για τον ελληνικό πολιτισμό που τόσο αγαπάμε, σήμερα, θα ήθελα να σας μιλήσω για τη νέα μου δουλειά, που έχει ολοκληρωθεί και ζητά την βοήθειά σας για να μπορέσει να βρει το δρόμο για την έκδοση.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

Τα τελευταία 13 χρόνια ασχολούμαι σταθερά με την καταγραφή του Βορειοευβοϊκού γλωσσικού ιδιώματος που αποτελεί το ιδίωμα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, το ιδίωμα με το οποίο μεγάλωσα. Η καταγραφή των λέξεων και των ιδιωματικών εκφράσεων στην αρχή ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι, όπως όλα τα όμορφα πράγματα, στην πορεία όμως αποτέλεσε μια συνειδητή προσπάθεια με πολύ κόπο, έρευνα και μελέτη. Μέχρι σήμερα έχει συλλεχθεί ένα υλικό πλέον των 3000 λέξεων, και πάνω απο 500 εκφράσεις, μαζί με την ιστορία τους αλλά και τις ιστορίες οι οποίες τις δημιούργησαν! Κάθε λέξη ή φράση είναι μοναδική και αποτελεί ένα νοσταλγικό κομμάτι των ελληνικών ριζών μας και ένα κομμάτι της τοπικής ιστορίας μας.

Επιλέξαμε αυτό το υλικό να το εντάξουμε σε ένα βιβλίο προκειμένου αφενός να μη χαθεί και να είναι στη διάθεση των γλωσσολόγων και ερευνητών οι οποίοι θα μπορέσουν να το αξιοποιήσουν προς όφελος της περιοχής μας και αφετέρου για να μπει σε κάθε ευβοιώτικο σπίτι, που θέλει να ξαναθυμηθεί ή να μην ξεχάσει το τοπικό του χρώμα, για να μπει στα σχολεία και να το διαβάζουν τα παιδιά, να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τον τοπικό  πολιτισμό.

Στο βιβλίο, επιλέξαμε να συμπεριλάβουμε, παράλληλα με τις λέξεις μας, αρκετές πηγές, αποσπάσματα διηγήσεων των παππούδων μας,  γραμμένα στην ιδιωματική γλώσσα, όπως τις είπαν στους καταγραφείς των αρχών του 20ου αιώνα, αλλά και σε μένα την ίδια. Για να γίνει πιο θελκτικό το ιδίωμα, στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται επίσης, επτά μικρά θεατρικά μονόπρακτα που μπορεί να εμπνεύσουν τους εκπαιδευτικούς και να δραματοποιηθούν στα σχολεία ή μέσω των συλλόγων. Σκοπός τους είναι να προκαλέσουν τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την ιδιωματική γλώσσα αλλά και να μας επιτρέψουν να ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο ζωής των προγόνων μας, καθώς οι παλαιότεροι θα ανακαλέσουν νοσταλγικές μνήμες από το παρελθόν. Κάποια από αυτά δραματοποιήθηκαν πρόσφατα στην εκδήλωση «Σκόρπια Φύλλα του Αγροτικού Βίου μέσα απο τα μάτια του Δροσίνη» που έγινε στην Ιστιαία φέτος τον Οκτώβριο σε μια κατάμεστη αίθουσα, πράγμα που δείχνει το ενδιαφέρον του κόσμου για αυτού του είδους τις διαδραστικές εκδηλώσεις. Το βιβλίο τεκμηριώνεται επίσης από την βιβλιογραφία του, που αποτελείται από περίπου 200 αναφορές από παλιά βιβλία και προσωπικές μαρτυρίες.

Γιατί είναι σημαντικό να διασώσουμε το τοπικό ιδίωμα της Βόρειας Εύβοιας; H τοπική μας γλώσσα  στο βόρειο τμήμα της Εύβοιας είναι σημαντική, δεδομένου ότι είναι ένα ιδίωμα που αποτελείται ως επί το πλείστον από αρχαίες ελληνικές λέξεις που τροποποιήθηκαν ελαφρώς το πέρασμα των χρόνων. Αυτό συνέβη λόγω της απομόνωσης της περιοχής, καθώς μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, η μόνη πρόσβαση στη βόρεια Εύβοια ήταν με τη βοήθεια μικρών σκαφών από την απέναντι ακτή της Στερεάς Ελλάδος και από τη Χαλκίδα, ενώ η επικοινωνία και οι πολιτιστικές ανταλλαγές με άλλους ανθρώπους ήταν μικρή, σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Το βορειοευβοϊκό ιδίωμα ανήκει στα Βόρεια Ιδιώματα, που σημαίνει ότι έχει πολλές ομοιότητες με τις ντοπιολαλιές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης. Παρόλα αυτά έχει δικές του μοναδικές ιδιαιτερότητες, ξεχωριστό λεξιλόγιο και φαινόμενα που αποτελούν στοιχεία της τοπικής μας ταυτότητας και οφείλουμε να τα διαφυλάξουμε.

Προκειμένου να καλύψουμε τα έξοδα για την έκδοση του βιβλίου, σε μια εποχή που οι στρόφιγγες των χρηματοδοτήσεων από τους δημόσιους φορείς έχουν κλείσει, και οι προσωπικές μας δαπάνες έχουν περισταλεί σημαντικά, ξεκινήσαμε μια διεθνή καμπάνια μέσω της πλατφόρμας χρηματοδότησης του indiegogo, στην οποία μπορεί ο καθένας ιδιώτης, σύλλογος ή επιχείρηση, να συνεισφέρει από 5 ευρώ για να μπορέσει το βιβλίο αυτό να κυκλοφορήσει και να είναι διαθέσιμο. Δεν υποτιμούμε καθόλου την μικρή χορηγία, διότι πολλοί μαζί μπορούμε να καταφέρουμε ο,τι δεν μπορεί να καταφέρει ο ένας μόνος του. Επίσης, ανάλογα το ύψος της χορηγίας είναι διαθέσιμα από εμάς για τους χορηγούς μας και κάποια δώρα, είτε το ίδιο το βιβλίο και το e-book, είτε ένα μενταγιόν με την Ελλάδα ή την Εύβοια, είτε ένα παραδοσιακό κόσμημα, είτε ακόμη κι ένα Σαββατοκύριακο στην περιοχή μας. Αυτά αποτελούν μια ανταμοιβή, αλλά περισσότερο μια απόδειξη εκτίμησης ότι κι εσείς συμβάλλατε σε αυτή την προσπάθεια και συστρατευτήκατε στο να σώσουμε και να προβάλλουμε μια μη καταγεγραμμένη τοπική ιδιόλεκτο, όπως έχει γίνει σε πολλές περιοχές της Ελλάδος αλλά όχι μέχρι τώρα για την Εύβοια.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

Σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι η διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και η προβολή της σε μια παγκόσμια κοινωνία … σε μια εποχή που η γλώσσα του διαδικτύου τείνει να ισοπεδώσει και να εξαφανίσει τις τοπικές γλώσσες… σε μια εποχή που οι τοπικές ιδιόλεκτοι στον κόσμο προστατεύονται και διδάσκονται στα σχολεία… γιατί εμείς να μην έχουμε ένα βιβλίο που να καταγράφει αυτό το στοιχείο του λαϊκού μας πολιτισμού για να μπορεί να είναι διαθέσιμο για τις επόμενες γενιές; Γιατί εμείς να μην προβάλλουμε και να μην διασώσουμε την Ευβοϊκή γλωσσική μας ταυτότητα όπως έχουν κάνει άλλα νησιά της Ελλάδος;

Θέλω πολύ να σας βρω συμπαραστάτες στο έργο μου. Θυμηθείτε οτι η κάθε μικρή χορηγία, αποτελεί μια ένδειξη εμπιστοσύνης και στήριξης στο έργο του συγγραφέα και τον ενθαρρύνει να συνεχίσει να συλλέγει, να καταγράφει και να προβάλλει τον τόπο και την Ελλάδα στα πέρατα της Οικουμένης. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.Ο χρόνος περνάει και τα στοιχεία χάνονται όσο πεθαίνουν οι παππούδες μας.  Και εμείς όλοι είναι απαραίτητο να στηρίζουμε αυτούς που σε πείσμα των καιρών κάνουν κάποιο κόπο προς την διάσωση του ελληνισμού και της ταυτότητάς μας για να συνεχίσουν και στο μέλλον να το κάνουν.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

Σας εύχομαι το 2017 να είναι μια υπέροχη χρονιά, γεμάτη με δραστηριότητες που σας γεμίζουν και ανυψώνουν το πνεύμα σας!

Ασημίνα Ντέλιου

ΥΓ: Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα στο assi_del@yahoo.gr

 

 

 

Παραδοσιακή Φορεσιά από τους Κουρκουλούς Ευβοίας-Traditional dress from Kourkouloi Evia

Η πανέμορφη γυναικεία παραδοσιακή φορεσιά από τους Κουρκουλούς Ευβοίας παρουσιάζεται σε αυτό το βίντεο που δείχνει πως στόλιζαν τη γυναίκα με τη γιορτινή της φορεσιά! Η φορεσιά είναι παρόμοια με την φορεσιά της Αγίας Άννας μιάς και οι Κουρκουλοί ανήκουν στο ίδιο δημοτικό διαμέρισμα. Η φορεσιά αυτή μολονότι συνηθίζεται να λέγεται Αγίας Άννας δεν φοριόταν μόνο εκεί αλλά σε πάρα πολλά χωριά! Το όνομα της φορεσιάς είναι «σεραφίλια». Απολαύστε το!

The beautiful greek dress from Kourkouloi, a small village on the North of Evia Island is presented in this video which shows how the woman was dressed in her costume. The dress is similar to the Aghia Anna of Evia traditional Costume since the village Kourkouloi and Aghia Anna belong to the same municipality. The costume even if it is named that way was not used only in the Aghia Anna village but also in almost 50 villages of the North Evia and the name of the costume was «serafilia» Enjoy!

Αν σας άρεσε αυτή η φορεσιά μπορείτε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτή απο το βιβλίο ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ

If you like this costume you can learn more in the book ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ

ΤΑ ΣΑΓΙΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ/ THE COSTUME «SAGIADIA» FROM AGIA ANNA EVIA

Η παραδοσιακή φορεσιά των ανύπαντρων νεαρών γυναικών από 13-28 ετών στο κεφαλοχώρι της Αγίας Άννας Ευβοίας μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν τα «σαγιάδια». Τα σαγιάδια είναι μια πολύ σπάνια φορεσιά που δυστυχώς, σήμερα, δεν ξέρω αν η μόνη φωτογραφία της που υπάρχει είναι αυτή που διεσώθη στο αρχείο του Δ. Σέττα και σας παραθέτω παρακάτω. Θα ήμασταν ευγνώμονες εάν κάποιος έχει φωτογραφία από αυτή τη φορεσιά ή έχει μία τέτοια στην ιδιοκτησία του, να ενημερώσει τη σελίδα… Η διαφορά της με τα σεγκούνια εκτός από την κόκκινη μάλλινη ποδιά, που συνήθιζαν να φοράνε τα κορίτσια, έγκειται στην χρήση του βαμβακερού σαγιά, ενός επενδύτη που υποκαθιστά το σεγκούνι και όπως βλέπετε στη φωτογραφία έχει γυριστά μανίκια 3/4 σε αντίθεση με το σεγκούνι που ήταν αμάνικο. Ο σαγιάς μοιάζει με αντίστοιχα ενδύματα περιοχών της Θεσσαλίας και ίσως μας λέει κάτι για την ενδυματολογική επιρροή που υπήρχε ανάμεσα στις όμορες περιοχές. Περισσότερα για τα «σαγιάδια» της Αγίας Άννας μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια»

The traditional costume of unmarried women from 13-28 years old in the village Hagia Anna in North Euboea, until the early 20th century, was called “sayadia”. This is a very rare costume which unfortunately I believe that the only photo that shows it, it’s only the one I show you, from the archive of D. Settas. I would be grateful if someone who has a photo or a costume like this could inform me… The difference between this outfit and the “segounia” costume of the married women, apart from the red apron (red was a girlish color), is the rare “sayas”, a type of coat made of cotton with ¾ length long sleeves, turned over at the end and embroidered at the hem. The “sayas” has many similarities with the costumes of Thessaly and tells us more about the influences between different greek areas. If you would like to learn more about the costumes of North Evia, you can read the the book “Greek traditional costumes of North Evia”

Μη διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση… Πείτε μας αν σας άρεσε η ανάρτηση, ρωτήστε ο,τι θέλετε και ας κάνουμε μια συζήτηση γύρω από το θέμα…

Don’t hesitate to leave a comment under the post… Tell us if you liked it, ask questions and let’s discuss on the topic!