Μια έκθεση παραδοσιακών φορεσιών του Μουσείου Μπενάκη υπο την αιγίδα της Βασίλισσας Φρειδερίκης, αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το βιβλίο που κυκλοφόρησε στα 1959-1960 και αναφέρεται γενικά στην ελληνική παραδοσιακή φορεσιά, την τέχνη των ραφτάδων, και σε αρκετές συναφείς παραδοσιακές τέχνες όπως η μεταλλουργία, η δημιουργία δαντέλας, το σκάλισμα σε ξύλο, η αγγειοπλαστική και το κέντημα.
ενδεικτικές φωτογραφίες απο το βιβλίο ακολουθούν
In A.D. 843, following the resolution of the Iconoclastic controversy, which had raged throughout the Byzantine Empire for more than a century, the use of icons—images—was triumphantly reinstated in the Orthodox Church. This momentous event inspired much of the art of the following four centuries, which comprises the second great era of Byzantine culture and provides the starting point of this volume. The Glory of Byzantium, and the exhibition that it accompanies, concludes with the demise of the empire’s role as a world power, evidenced by the Latin occupation of Constantinople from 1204 to 1261.
Conceived as the sequel to the landmark exhibition «Age of Spirituality,» which was held at The Metropolitan Museum of Art in 1976 and focused on the first centuries of Byzantium, «The Glory of Byzantium» explores four interrelated themes: the religious and secular culture of the Second Golden Age of the Byzantine Empire; the empire’s interaction with its Christian neighbors and rivals; its relations with the Islamic East; and its contact with the Latin West. Bringing together the contributions of fifty-nine scholars and art historians, most of them working in the United States, the text explores the complex currents of Byzantine civilization in its myriad facets. More than 350 works of art assembled for the exhibition from 119 institutions in 24 countries are discussed and illustrated in the catalogue. Together they present a significant selection of the most beautiful and meaningful works that survive from the empire’s Second Golden Age and from the countries that constituted its extended sphere of influence. Liturgical objects—including icons, mosaics, chalices, patens, and reliquaries—and secular objects—silks, ivories, ceramics, jewelry, and manuscripts—reflect the dynamic nature of the art of this era both within and outside the empire.
The first half of the volume treats the historical context, the religious sphere, and the secular courtly realm of the empire; the second half focuses on the interactions between Byzantium and other medieval cultures, including Islam and the Latin West. The 17 essays are accompanied by detailed discussions of the works of art and by full-color photographs, as well as by views of architectural sites and comparative illustrations. Many of these illustrations were made specifically for this volume by Bruce White, photographer, on site in Greece, Turkey, Egypt, Italy, Bulgaria, Hungary, Georgia, Ukraine, and the Russian Federation.
The link to the online reader is found right below:
The Glory of Byzantium: Art and Culture of the Middle Byzantine Era, A.D. 843–1261
Λίγα λόγια για την Ιστορία των Σταμπωτών
Κατά το 18ο και 19ο αιώνα η Κύπρος αποτελούσε μια μικρή επαρχία στην περιφέρεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ονομαστή για την παραγωγή βιοτεχνικών προϊόντων και ξακουστή για το εμπόριο της.
Η Κύπρος εκείνη την περίοδο είχε εξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής και εξαγωγής τυποβαφικών προϊόντων. Η τυποβαφική, το στάμπωμα δηλαδή σχεδίων πάνω σε ύφασμα με καλούπια (ξυλότυπους), είναι μια τέχνηπου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στις Ινδίες. Η τέχνη της τυποβαφικής είχε ευρύτατη διάδοση στην Κωνσταντινούπολη-Βόσπορο, Μικρά Ασία και στον Ελλαδικό χώρο. Στην Κύπρο, με κύριο κέντρο τη Λευκωσία, διαδεδομένη φαίνεται να ήταν η τέχνη των σταμπωτών υφασμάτων, γνωστών ως πασμάδες (τουρκ. basma τυπωμένο ύφασμα). Την τέχνη ασκούσαν αποκλειστικά άνδρες τεχνίτες.
Η τυποβαφική τέχνη συνεχίστηκε και στα νεότερα χρόνια στη μορφή των σταμπωτών μαντηλιών. Η τέχνη φαίνεται πως ανανεώθηκε μετά το 1895 από Αρμένηδες τεχνίτες που ήρθαν στην Κύπρο από την Πόλη, την Αίγυπτο, τη Βηρυτό, τη Μικρά Ασία, φέρνοντας νέα σχέδια και καλούπια. Τα καλούπια των μαντηλάρηδων ήταν καμωμένα από ξύλο ελιάς, καρυδιάς ή σκλίδρου, ήταν μικρότερα από εκείνα των πασματζήδων και τα σχέδια τους ήταν λεπτότερα. Το τύπωμα γινόταν πάνω σε λεπτό, βαμβακερό ύφασμα (τουλπάνι) γνωστό στη Κύπρο ως κουρούκλα, με χρώματα που προέκυπταν από ανάμειξη φυτικών και ορυκτών ουσιών. Οι μαντηλάρηδες ακολουθούσαν μυστικές συνταγές βαφών και διαδικασίες πολύπλοκες που με την πάροδο του χρόνου απλοποιήθηκαν.
Τα σταμπωτά μαντήλια εξελίχθηκαν στην Κύπρο σε αξιόλογη εργαστηριακή βιοτεχνία. Οι μαντηλάρηδες εργάζονταν σε ιδιωτικά εργαστήρια που συχνά βρίσκονταν μέσα στο σπίτι τους. Τα μεγαλύτερα εργαστήρια μαντηλάρηδων στην Κύπρο λειτουργούσαν κυρίως στη Λευκωσία, όπου ήταν το κέντρο της τέχνης αυτής, αλλά και στη Λάρνακα και την Αμμόχωστο. Τα μαντήλια διακρίνονται σε αυτά της κεφαλής και σε αυτά της μέσης (κόξας). Ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της ενδυμασίας και άμεσα συνδεδεμένα με την παραδοσιακή εθιμική ζωή.
A few words on the history of the Printed Scarves
During the 18th and 19th centuries, Cyprus was a small province of the Ottoman Empire, renowned for the production of handicrafts and famous for its trade. At the time, Cyprus had been elevated to one of the most important centres for the manufacture and export of printed fabric. Screen printing, namely the printing of patterns onto fabric by means of stamps, is a craft particularly developed in India. Screen printing widely flourished across Constantinople-Bosporus, in Asia Minor and in Greece. In Cyprus, with Nicosia as the main centre, especially developed was the craft of printed calicos, known as pasmades (Turk. basma = printed cloth, calico). It was a craft exclusively practiced by male artisans.
Screen printing carried on in more recent years, in the form of printed scarves. The craft appears to have been renewed after 1895 by Armenian craftsmen who came to Cyprus from Constantinople, Egypt, Beirut and Asia Minor, bringing with them new patterns and stamps.
Made of olive wood, walnut wood or Oriental alder wood, the scarf makers’ stamps were smaller than those of calico printers and their patterns were finer. Printing was performed on a thin cotton fabric known as kouroukla, in colours yielded through a mixture of vegetable substances and minerals. Scarf makers used secret recipes for their dyes and applied complex processes which in time were to be simplified.
In Cyprus, printed scarves gradually developed into a noteworthy craft industry. Scarf makers worked in private workshops, within their homes. The largest scarf-making workshops in Cyprus operated mainly in Nicosia, the centre of the craft, but also in Larnaka and Famagusta. Scarves were, distinguished between head scarves and waist (koxa) scarves. They, were an integral elementof the Cypriot attire, directly linked to traditional customary living.
SOURCE: Leventis.Museum.Nicosia
greek culture/ελληνικός πολιτισμός 