Η αγιαννιώτικη φορεσιά, φιγούρα στο Θέατρο Σκιών για πρώτη φορά!

Το Θέατρο Σκιών ήταν και είναι ένα αγαπημένο θέαμα για μικρούς και μεγάλους που εξακολουθεί να εξελίσσεται ακόμη και σήμερα, πέρα απο την κλασσική θεματολογία του και να δημιουργεί και να περιλαμβάνει στις νεότερες εκδοχές παλαιών έργων και νέους χαρακτήρες.

Με αυτή τη λογική, με σεβασμό στην παράδοση και στην όσο το δυνατόν ακρίβεια των στοιχείων,  συνεργαστήκαμε με τον ζωγράφο Θανάση Τζοϊτη, που ανάμεσα στα άλλα ασχολείται και με τη δημιουργία φιγούρων του Θεάτρου Σκιών, στην ιδέα να δημιουργήσουμε μια φιγούρα με την αγιαννιώτικη νυφική φορεσιά, συνεπή ως προς τα λαογραφικά δεδομένα.

Προκειμένου να μπορέσουμε να μάθουμε κι εμείς όμως πώς γίνεται μια φιγούρα του θεάτρου σκιών, του ζήτησα να φωτογραφίσει τα στάδια της δημιουργίας στο εργαστήριό του, έτσι ώστε να κρυφοκοιτάξουμε κι εμείς λίγο τη διαδικασία… Ο Θανάσης Τζοϊτης, πρόθυμος όπως πάντα να μας δείξει, μας έστειλε εικόνες και επεξηγηματικές λεζάντες για το greekcultureellinikospolitismos…

Θέλετε να δούμε πώς δημιουργήθηκε λοιπόν αυτή η Αγιαννιώτισσα σε φιγούρα;

Η φιγούρα αυτή έγινε, όπως μας είπε ο καλλιτέχνης, «με τις υποδειξεις-καθοδηγηση και συνδρομη (στο αρχικο σταδιο) του καραγκιοζοπαικτη και φίλου Σωκράτη Κοτσορέ.

Χρησιμοποιηθηκε δερμα μοσχαριου, παχους 2,5 χλστ περιπου, στο οποιο ειχε προηγηθει επεξεργασια με ασβεστη και τριψιμο με γυαλι...»

Το δερμα κατεργαζεται με ασβεστη, καρφωνεται σε ξυλινο τελαρο να ισιωσει και -μετα- ξυνεται με κομματι γυαλι να λειανει

«Ξεκινάμε με το να σχεδιασουμε περιμετρικα (χοντρικα) το καθε κομματι (απο τα 2) της (συγκεκριμενης) φιγουρας πανω στο δερμα με μολυβι. Κόβουμε (χοντρικα) περιμετρικα τα κομματια που θα χρησιμοποιηθουν, βρεχουμε με σφουγγαρι (επαλειψη με νερο) τα κομματια του δερματος και απο τις 2 μεριές και μετά βαζουμε τα βρεγμενα κομματια του δερματος αναμεσα σε χοντρα ξυλα και τα βιδωνουμε με σφικτηρες. Τα αφηνουμε ετσι για 1 εβδομαδα…«

Τοποθετουμε τα δέρματα αναμεσα σε ξυλα και τα σφιγγουμε με σφικτηρες για μια εβδομαδα, ωστε να ισιωσουν

«Βγαζουμε τα κομματια και αποτυπωνουμε με μολυβι το σχεδιο (με καθε λεπτομερεια) πανω στο δερμα. Για να το πετυχουμε, τοποθετουμε το δερμα πανω στο σχεδιο που φωτιζεται απο την πισω πλευρα ή το ακουμπαμε σε τζαμι παραθυρου ωστε να εκμεταλευτουμε το ηλιακο φως. Κοβουμε το σχεδιο περιμετρικα με ακριβεια. Μετά,

με σινικη, μαυρη μελανη περναμε το σχεδιο και απο τις 2 πλευρες με καθε λεπτομερεια. 

Χρωματιζουμε με χρωματα σινικης (και απο τις 2 πλευρες) και περναμε ολες τις γραμμες του σχεδιου με μαυρη μελανη (κι απο τις δυο πλευρες με ακριβεια)»

Αποτυπωνουμε στο δερμα τη φιγουρα με λεπτομερεια (εννοειται οτι την εχουμε σε καποιο ριζιχαρτο) και περναμε ολες τις γραμμες του σχεδιου με μαυρη μελανη (κι απο τις δυο πλευρες με ακριβεια)

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

 «Μολις τελειωσουμε, βαζουμε παλι τα (ζωγραφισμενα) δερματα στα ξυλα με τους σφικτηρες για 1 ακομη εβδομαδα. Κανουμε την τρυπα συνδεσης των (δυο) κομματιων και τα ενωνουμε με κοπιτσα (τρουκ). Η φιγουρα ειναι πλεον ΕΤΟΙΜΗ να παιξει στον μπερντε η να διακοσμησει τον τοιχο μας!«

Στην ερώτησή μας γιατί φτιάχνονται σε μοσχαρίσιο δέρμα οι φιγούρες αντί σε κάποιο πλαστικό ο Θανάσης Τζοϊτης μας είπε…

«Το δέμα έχει κάποια ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ

α) η φυσικη πατινα και η διαφανεια του δερματος της προσδιδουν «αλλη διασταση» πισω απο τον φωτισμενο μπερντε 

και

β) η συλλεκτικη αξια του υλικου κατασκευης (δερμα) είναι αυξημένη.

Παρόλα αυτά υπάρχουν και ορισμένα μειονεκτήματα… λόγου χάρη σκεβρώνει ευκολα, γι’ αυτο χρειαζεται – οταν δεν χρησιμοποιείται- να είναι «πλακωμενη» με βαρος πχ. με βιβλια.

Ο Σωκρατης Κοτσορές μου ειπε οτι υπαρχουν οι ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΕΣ φιγουρες (με αρκετη λεπτομερεια στο σχεδιο – καποιες φορες σε σημειο υπερβολης) και οι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ (με πιο αδρα χαρακτηριστικα σε σχεση με τις πρωτες, που δεν τηρουν τοσο τις αναλογίες του ανθρωπινου σωματος, ειναι πιο «καρικατουριστικες» θα λεγαμε και τονιζουν κυριως τα βασικα χαραχτηριστικα του χαρακτηρα τους στο προσωπο η το ντυσιμο.

Στην Αγιαννιώτισσα εγω, προσπαθησα να ισορροπησω μεταξυ των 2 «κατηγοριων» , θελοντας να αποδωσω οσο το δυνατον περισσοτερες λεπτομερειες της φορεσιας, χωρις ωστοσο να «καταστρατηγησω» τους βασικους κανονες που διεπουν την κατασκευη- εμφανιση των φιγουρων του θεατρου σκιων.

Η συγκεκριμενη φορεσια – απ ο,τι ξέρω- αποτυπωνεται για πρωτη φορα στο θέατρο σκιων (θα ακολουθησουν κι απο αλλες περιοχες του ελληνισμου- εννοειται!)«

Ο Σωκράτης Κοτσορές βγάζει στο μπερντέ την «Ασημίνα» στην παράσταση «Το μαγεμένο δέντρο» στο Λαογραφικό Μουσείο Αγίας Άννας του Δ. Σέττα

Για την ιστορία θα πρέπει να πούμε οτι η συγκεκριμενη φιγουρα ύψους 70 εκ, με το όνομα «Ασημίνα» (τιμής ένεκεν της γράφουσας…)  επαιξε για πρωτη φορα στο μπερντέ, στην Αγία Άννα στο Λαογραφικο Μουσειο Δ. Σέττα απο τον καραγκιοζοπαικτη Σωκρατη Κοτσορέ  στις 30-9-2017.  Η παράσταση στην οποία συμμετείχε ήταν το εργο «Το μαγεμενο δεντρο» . Εκεί εκανε ενα συντομο περασμα ως αρραβωνιαστικια του Σιορ Διονυσιου (που τον αναζητουσε, καθοσον ειχε μεταμορφωθει και τον ειχε χασει…)

Η συνεργασία μου με τον Θανάση Τζοϊτη ήταν απο τις καλύτερες που θα μπορούσα να έχω. Με διάθεση για προσφορά στον πολιτισμό, μαζί με τον Σωκράτη Κοτσορέ, προχωρούν την παράδοση του Θεάτρου Σκιών και του δίνουν μια άλλη διάσταση πέρα απο τη συνηθισμένη, προσαρμοσμένη στα τοπικά χαρακτηριστικά των περιοχών που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τους εύχομαι απο καρδιάς να συνεχίσουν με το ίδιο αμείωτο μεράκι, και για ο,τι χρειαστούν εδώ είμαστε… 🙂

Advertisement

Η συλλογή παραδοσιακών φορεσιών του Ανδρέα Πέρη στη Λίμνη Ευβοίας

Μια  επίσκεψη στη Βόρεια Εύβοια και στη Λίμνη Ευβοίας θα είναι ελλιπής αν κάποιος παραλείψει να επισκεφτεί  την Συλλογή Παραδοσιακών Φορεσιών της Ελλάδας του κυρίου Ανδρέα Πέρη.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Η αλήθεια είναι ότι είχα υποσχεθεί στον κ. Πέρη να περάσουμε από το Μουσείο του από πολύ καιρό. Πριν δύο χρόνια γνωριστήκαμε με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου μου «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια», (εκδ. Φυλάτος, 2014) στην γραφική κωμόπολη της Λίμνης, αλλά δεν στάθηκε δυνατό να βρεθεί ένα απόγευμα ελεύθερο, ώστε να απολαύσουμε με την ησυχία μας την συλλογή του. Φέτος όμως το πήραμε απόφαση. Έτσι νωρίς το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης βρεθήκαμε έξω από την πόρτα του παραδοσιακού κόκκινου σπιτιού του, έχοντας ειδοποιήσει τον κ. Πέρη από μέρες, ώστε να μας περιμένει για να  μας ξεναγήσει.

Ο κύριος Ανδρέας Πέρης- Παπαγεωργίου αποτελεί ένα από τα μεγάλα – εν ζωή- κεφάλαια της κωμόπολης της Λίμνης. Χορευτής, χορογράφος και τέως διευθυντής της Επαγγελματικής Σχολής Χορού και του «Ελληνικού Χοροδράματος» της Ραλλούς Μάνου, ο κύριος Πέρης ασχολήθηκε εδώ και πολλά χρόνια με την έρευνα της μουσικοχορευτικής παράδοσης της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Λίμνης Ευβοίας, και έγινε ιδρυτής και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Παραδοσιακών Χορών «Το Λύμνι».

Στο παραδοσιακό Λιμνιώτικο σπίτι του, που χτίστηκε το 1895 κοντά στην κεντρική εκκλησία της Παναγίας και κληρονόμησε από τη μητέρα του, Ευαγγελία Αργυροπαίδου-Παπαγεωργίου, ο κ. Πέρης εκθέτει την εκτεταμένη ιδιωτική του Συλλογή Εθνικών αυθεντικών Ενδυμασιών που καλύπτουν σχεδόν όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Στις βιτρίνες μετρήσαμε περισσότερα από 80 σύνολα ενδυμάτων που εκτίθενται  σε δύο αίθουσες (ισόγειο και υπόγειο) ενώ η συνολική συλλογή περιλαμβάνει τουλάχιστον τριπλάσια κομμάτια. Τα κομμάτια της συλλογής χρονολογούνται από τον πρώιμο 19ο αιώνα, ίσως και νωρίτερα και φτάνουν μέχρι τα μέσα του 20ου.

Ο κ. Πέρης μας αφιέρωσε ένα ολόκληρο απόγευμα να μας ξεναγήσει στα εκθέματα της συλλογής του και να μοιραστεί μαζί μας την πολύτιμη εμπειρία του, ως συλλέκτης και ερευνητής τα τελευταία πενήντα χρόνια . Για κάθε άνθρωπο που αγαπά τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό και μαγεύεται από την έμφυτη καλαισθησία και τον ενδυματολογικό πλουραλισμό των προγόνων μας, η ξενάγηση του κ. Πέρη μπορεί πραγματικά να ταξιδέψει τον ακροατή μέσα στο χρόνο. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το χαρακτηριστικό πάθος του, ένα πάθος που τον διατηρεί σε πνευματική ακμή και το οποίο είναι και η κινητήρια δύναμη για τα όσα κάνει.

Ο κύριος Πέρης μας μίλησε αναλυτικά για την ιστορία της Λίμνης και την ενδυματολογική της ιδιαιτερότητα σε αντίθεση με τα υπόλοιπα χωριά της Βόρειας Εύβοιας. Όπως είδαμε, η Λίμνη έχει νησιώτικη κουλτούρα. Οι Λιμνιώτισσες φορούσαν νησιώτικες ενδυμασίες με φουστάνι σε αντίθεση με τις γυναίκες των όμορων χωριών που φορούσαν τα σεγκούνια, ενώ οι άντρες είχαν ως γιορτινή φορεσιά τους την γαλάζια βράκα, που διαφοροποιείται χρωματικά από τις σκούρες μπλέ νησιώτικες βράκες. Η βαφή τους γινόταν με λουλακί χρώμα του εμπορίου και στη συλλογή του κ. Πέρη περιλαμβάνεται εκτός από τις ενδυμασίες κι ένα μεγάλο πήλινο δοχείο-πιθάρι με γυαλωμένο στόμιο και στρογγυλεμένο πάτο σε ξύλινη βάση,  που χρησιμοποιούσαν οι βαφείς υφασμάτων και το οποίο ανήκει στην οικογένειά του.  Η συλλογή του με Λιμνιώτικες φορεσιές, περιλαμβάνει τις πλήρεις φορεσιές των γυναικών και ανδρών της οικογένειάς του, αλλά και ενδυματολογικά σύνολα που δωρήθηκαν στη Συλλογή από συντοπίτες του.

Εν συνεχεία ακολουθούν φορεσιές από την περιοχή της Αγίας Άννας και τα χωριά της περιοχής της Αιδηψού, οι οποίες συνοδεύονται από την κατάλληλη αρματωσιά (τα κοσμήματα). Στις αναμνήσεις του κ. Πέρη υπάρχει γλαφυρή η ιδιαίτερη φορεσιά των χωριών του Τελέθριου.

«Η πρώτη ξαδέρφη του πατέρα μου», μας είπε ο κ. Πέρης, «είχε παντρευτεί στις Γαλτσάδες. Τα πατρικά σπίτια μας ήταν κοντά, και είχε έρθει να δει τις αδερφές της και είχε μαζί της τη συμπεθέρα της. Θυμάμαι τις γιαγιές αυτές τις δύο, ήμουν μικρό παιδάκι, που φορούσαν μαύρα σεγκούνια και με πράσινο γαρνίρισμα γύρω γύρω και η ποδιά τους ήταν μαύρη με πράσινο γύρω γύρω.»

Η έκθεση προχωράει με φορεσιές από την Κεντρική και Νότια Εύβοια. Τα σύνολα είναι ενδεικτικά των περιοχών και κάνουν σαφή τον ενδυματολογικό χάρτη του νησιού. Ο κ. Πέρης μας ανέφερε πολλές πληροφορίες για την κατεργασία του βαμβακιού και του μεταξιού που γινόταν στην περιοχή της Λίμνης.

«Κάθε σπίτι έφτιαχνε εκείνη την εποχή μετάξι. Και μέσα στο σπίτι μας βρήκαμε μασούρια από μετάξι στα μπαούλα της γιαγιάς. Παρόλα αυτά, η μητέρα μου μού είπε οτι το λεπτό μετάξι δεν το ύφαιναν εδώ, το αγοράζανε… Κυρίως το έφερναν από την Πόλη, από τη Σμύρνη, από την Καλαμάτα ή την Κύμη. Τα πουκάμισα ολόκληρα τα μεταξωτά τα έφερναν από την Πόλη. Της γιαγιάς του πατέρα μου το πουκάμισο έχει διασωθεί αλλά είναι πολύ παλιό, το πιάνεις και λιώνει, γιατί το μετάξι όπως είναι διπλωμένο καίγεται… Θυμάμαι την Νανά την Παπαντωνίου που μου έλεγε ότι όποτε τα βγάζω να τους αλλάζω το δίπλωμα, να μην είναι διπλωμένα στο ίδιο σημείο γιατί καταστρέφονται. Και η Κύμη έβγαζε λεπτό μετάξι… στη Σαλαμίνα λέγεται ότι πήγαν Κυμιώτισσες που τους έμαθαν πώς να κατεργάζονται και να υφαίνουν το μετάξι και έτσι άρχισε εκεί η παραγωγή μεταξιού. Εδώ στην Βόρεια Εύβοια έφτιαχναν το κουκουλάρικο μετάξι. Ακόμη οι μουριές υπάρχουν σε μερικά σπίτια, όπως μπροστά στο σπίτι του παππού μου.»

Η έκθεση συνεχίζεται με ένα πολύχρωμο τοπίο φορεσιών από περιοχές της Στερεάς Ελλάδας και Πελοποννήσου: Μεσόγεια Αττικής, όπου θα σταθούμε στις τρείς φορεσιές με τα τριών ειδών φούντια, διαφορετικών χρονικών περιόδων  με εμφανή την διαφορά στα χρώματα και στο κέντημα, μία εκ των οποίων χρονολογείται στα 1850. Ακολουθούν φορεσιά Σαλαμίνας, Δεσφίνας, Περαχώρας Πελοποννήσου, Στεφανοβίκειου και Μηλιών Πηλίου, Σκύρου, Σκιάθου και Λέσβου. Δίπλα τους  υπάρχουν φορεσιές του Βόρειου Αιγαίου και των Δωδεκανήσων.

Ο κάτω όροφος φιλοξενεί τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και τη Θράκη. Ανάμεσα στα σπάνια ενδύματα της συλλογής θα σημειώσουμε εδώ την παρουσία ενός καραγκούνικου σαγιά του δευτέρου μισού του 19ου αιώνα διακοσμημένου με μαιανδρικά κεντήματα καθώς και δύο φορεσιών από τα Χάσια Γρεβενών (εκτίθεται η μία), με ιδιαίτερη ιστορία.

«Περηφανεύομαι», μας είπε ο κ. Πέρης, «ότι έχω δύο ολόκληρα κοστούμια, τα οποία είναι από το ίδιο σπίτι, από τα Χάσια Γρεβενών. Έχει ένα το Μπενάκη και ένα το Μουσείο Μακεδονίας… Δεν έχω δει πουθενά αλλού σε άλλη συλλογή κι αυτό που έχει η Νανά (Παπαντωνίου) στο βιβλίο της είναι του Μπενάκη. Αυτά τα σύνολα μου τα πούλησε ο άνθρωπος που τα είχε γιατί ήθελε να στείλει την κόρη του στο εξωτερικό για σπουδές… η ανάγκη τον έκανε. Η κυρία αυτή που τα είχε στην συλλογή της ήταν φίλη της Χατζημιχάλη, μαζί έκαναν τις περιοδείες στην Μακεδονία, την εποχή του Μεταξά, περίπου  το 1936. Αυτή η κυρία τα είχε λοιπόν είχε αγοράσει τότε, πριν τον πόλεμο, από σπίτι για την προσωπική της συλλογή, μαζί με τις ποδιές και με όλα. Μαζί με τη Χατζημιχάλη γύριζαν τα χωριά και έβγαλαν φωτογραφίες που διασώζονται στο Μπενάκη. Δυστυχώς, όλα τα χωριά αυτά τα έκαψαν οι Γερμανοί μετά, για το λόγο αυτό και δεν σωθήκανε πολλές φορεσιές. Είναι όλα με μαλλί κεντημένα. Και εδώ υπάρχει το δέντρο της ζωής σαν κέντημα, που το συναντάμε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας αλλά και σε όλα τα Βαλκάνια.

Πάνω στη Μακεδονία όλα τα κεντήματα στα ρούχα ήταν με μαλλί. Το μοναδικό πουκάμισο που έχω βρεί να είναι κεντημένο με μετάξι στον ποδόγυρο είναι από τη Σκοπιά (σημ. Σερρών). Όλα τα άλλα είναι με μαλλί. Υπήρχαν και πουκάμισα κεντημένα με χάντρες στα μανίκια και στον ποδόγυρο, όπως αυτά της περιοχής της Φλώρινας, που έλεγε η Νανά ότι ήταν τα νυφικά. Σε κοντινές περιοχές και στη Μακεδονία βλέπουμε να υπάρχουν τα ίδια σχέδια στα ρούχα αλλά κεντημένα με άλλα χρώματα, βαμμένα με φυτικές βαφές. Το μαύρο το έβγαζαν από τα φλούδια από τα ρόδια που έκαιγαν στη φωτιά, τα έτριβαν και με άλλες προσμίξεις έπαιρναν μαύρο χρώμα. »

Πολλά και ενδιαφέροντα μας είπε ο κ. Πέρης και για τους παραδοσιακούς χορούς.

«Και οι χοροί κάθε περιοχής σχετίζονται και με την φορεσιά. Η Μακεδονία μεν έχει χορούς πιο ζωηρούς όμως είναι πιο κοντά τα ρούχα ενώ στην Ηπειρο είναι πιο μακριά γιατί οι χοροί είναι αργοί. Οι Μακεδόνισσες, φοράν τις κάλτσες τις μάλλινες από κάτω και από πάνω έχουν μάλλινα σεγκούνια. Τα πουκάμισά τους όμως δεν είναι κανένα μάλλινο. Ενώ στη Θράκη που είναι το κρύο το κλίμα υπάρχουν και μάλλινα από μέσα. Όσο για το μετάξι, δεν φορούσαν μεταξωτά γιατί το μετάξι ήταν ακριβό, το πουλούσαν…»

Όσα και να γράψω, δεν  μπορώ σε αυτή τη ανάρτηση να αναφέρω παρά ελάχιστα από τα όσα μάθαμε από το στόμα του κ. Πέρη. Για να μην σας κουράσω με λεπτομέρειες, περάσαμε μέσα στο χώρο του Μουσείου τρείς ώρες κατά τις οποίες χαρήκαμε την συζήτηση με αυτόν τον αειθαλή άνθρωπο με την ευγενική πρόθεση να συνεισφέρει τις γνώσεις του σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για την ελληνική παραδοσιακή φορεσιά…

Με τον κύριο Ανδρέα Πέρη στο χώρο της έκθεσης

Να αναφέρω επίσης ότι ο κ. Πέρης σε συνεργασία με τον ζωγράφο κ. Γήση Παπαγεωργίου έχουν δημιουργήσει μια σειρά βιβλίων με ζωγραφικές απεικονίσεις των φορεσιών της  συλλογής του κ. Πέρη που αφορούν πολλές περιοχές Ελλάδας  υπο τον τίτλο «Ελληνικές Παραδοσιακές Φορεσιές». Οι τόμοι κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μίλητος και από την Ελληνοαμερικανική ένωση.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ενθαρρύνω αν βρεθείτε στην γραφική κωμόπολη της Λίμνης να μη χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε τη Συλλογή Ελληνικών Ενδυμασιών του κ. Πέρη και κυρίως να κουβεντιάσετε μαζί του. Η ενέργειά του και το πάθος του είναι σίγουρο ότι θα σας αιχμαλωτίσουν.

To άρθρο αναρτήθηκε πρώτη φορά απο τη συγγραφέα στον ιστοχώρο Δίαυλος

Το νέο βιβλίο της Ασημίνας Ντέλιου «Γλώσσα με άρωμα…Βόρειας Εύβοιας»

Το βιβλίο «Γλώσσα με άρωμα…Βόρειας Εύβοιας» περιλαμβάνει το γλωσσικό πλούτο του βορειοευβοϊκού γλωσσικού ιδιώματος, της ντοπιολαλιάς της ιδιαίτερης πατρίδας της συγγραφέως Ασημίνας Ντέλιου, το οποίο  καταγράφει και διασώζει τα τελευταία 13 χρόνια.

Κατεβάστε δείγμα του βιβλίου πατώντας το σύνδεσμο εδώ δείγμα βιβλίου

 

Το βιβλίο «Γλώσσα με άρωμα…Βόρειας Εύβοιας» περιλαμβάνει το γλωσσικό πλούτο του βορειοευβοϊκού γλωσσικού ιδιώματος. Στις σελίδες του μπορεί κανείς να βρει περίπου 3000 λέξεις, και πάνω από 500 εκφράσεις, μαζί με την ιστορία τους αλλά και τις ιστορίες οι οποίες τις δημιούργησαν! Κάθε λέξη ή φράση είναι χαρακτηριστική και αποτελεί ένα νοσταλγικό κομμάτι των ελληνικών ριζών και της τοπικής ιστορίας του τόπου. Στο βιβλίο, συμπεριλαμβάνονται παράλληλα με τις λέξεις, αρκετές πηγές – αποσπάσματα διηγήσεων ηλικιωμένων, γραμμένα στην ιδιωματική γλώσσα – όπως καταγράφησαν από λαογράφους των αρχών του 20ου αιώνα, αλλά και πρόσφατα από την ίδια τη συγγραφέα.

Για να γίνει πιο θελκτικό το ιδίωμα, στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται επίσης, επτά μικρά θεατρικά μονόπρακτα στην ιδιωματική γλώσσα, εμπνεύσεως της συγγραφέως. Τα θέματά τους σχετίζονται με τη ζωή και τα παλαιά έθιμα των κατοίκων της Βορείου Ευβοίας, έτσι ώστε να μπορούν να δραματοποιηθούν στα σχολεία ή μέσω των συλλόγων. Σκοπός τους είναι να ενθαρρύνουν τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την ιδιωματική γλώσσα αλλά και να μας επιτρέψουν να ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο ζωής των προγόνων μας, καθώς οι παλαιότεροι θα ανακαλέσουν νοσταλγικές μνήμες από το παρελθόν. Το βιβλίο στοχεύει στο να διασώσει το γλωσσικό ιδιωματικό υλικό, προκειμένου αφενός να είναι στη διάθεση των γλωσσολόγων και ερευνητών και αφετέρου για να μπει σε κάθε ευβοιώτικο σπίτι, που θέλει να ξαναθυμηθεί ή να μην ξεχάσει το τοπικό του χρώμα, να μπει στα σχολεία και να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τον τοπικό  πολιτισμό.

Το βιβλίο τεκμηριώνεται επίσης από την βιβλιογραφία του, που αποτελείται από περίπου 100 αναφορές από παλιά βιβλία και προσωπικές μαρτυρίες.

Σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι η διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και η προβολή της σε μια παγκόσμια κοινωνία … σε μια εποχή που οι τοπικές ιδιόλεκτοι στον κόσμο προστατεύονται και διδάσκονται στα σχολεία… το  βιβλίο αυτό  καταγράφει ένα πλαστικό στοιχείο του λαϊκού Ευβοϊκού πολιτισμού για να μπορεί να είναι διαθέσιμο για τις επόμενες γενιές και αξίζει να κοσμήσει τη βιβλιοθήκη σας.

 

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΘΡ και σε 62 χώρες του εξωτερικού μέσω της Amazon. Mπορείτε να το προμηθευτείτε έντυπο ή e-book με τις επιλογές που δίνονται εδώ στη σελίδα του βιβλίου  ή ακόμη να το παραγγείλετε στη συγγραφέα στο e-mail: ramiotisart@gmail.com

ISBN: 978-618-82199-3-9

Σελ. 304 Μέγεθος : 17Χ24 cm 

Ασπρόμαυρη έκδοση σε κρέμ χαρτί , Έγχρωμο ματ εξώφυλλο

Τιμή : 17,5 ΕΥΡΩ (μέσω της συγγραφέως) ή 21$ (μέσω του εκδοτικού παγκοσμίως)

(ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ για εντός Ελλάδος με ΕΛΤΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΜΕΣΩ ΤΡΑΠΕΖΗΣ)

Εμείς προσπαθούμε να διασώσουμε το βορειοευβοϊκό γλωσσικό ιδίωμα: Εσείς μπορείτε να μας βοηθήσετε να εκδώσουμε το βιβλίο;

Γειά σας και χρόνια πολλά με υγεία και χαρά! Χαρούμενο 2017!

Μετά από πολλές  αναρτήσεις για τον ελληνικό πολιτισμό που τόσο αγαπάμε, σήμερα, θα ήθελα να σας μιλήσω για τη νέα μου δουλειά, που έχει ολοκληρωθεί και ζητά την βοήθειά σας για να μπορέσει να βρει το δρόμο για την έκδοση.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

Τα τελευταία 13 χρόνια ασχολούμαι σταθερά με την καταγραφή του Βορειοευβοϊκού γλωσσικού ιδιώματος που αποτελεί το ιδίωμα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, το ιδίωμα με το οποίο μεγάλωσα. Η καταγραφή των λέξεων και των ιδιωματικών εκφράσεων στην αρχή ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι, όπως όλα τα όμορφα πράγματα, στην πορεία όμως αποτέλεσε μια συνειδητή προσπάθεια με πολύ κόπο, έρευνα και μελέτη. Μέχρι σήμερα έχει συλλεχθεί ένα υλικό πλέον των 3000 λέξεων, και πάνω απο 500 εκφράσεις, μαζί με την ιστορία τους αλλά και τις ιστορίες οι οποίες τις δημιούργησαν! Κάθε λέξη ή φράση είναι μοναδική και αποτελεί ένα νοσταλγικό κομμάτι των ελληνικών ριζών μας και ένα κομμάτι της τοπικής ιστορίας μας.

Επιλέξαμε αυτό το υλικό να το εντάξουμε σε ένα βιβλίο προκειμένου αφενός να μη χαθεί και να είναι στη διάθεση των γλωσσολόγων και ερευνητών οι οποίοι θα μπορέσουν να το αξιοποιήσουν προς όφελος της περιοχής μας και αφετέρου για να μπει σε κάθε ευβοιώτικο σπίτι, που θέλει να ξαναθυμηθεί ή να μην ξεχάσει το τοπικό του χρώμα, για να μπει στα σχολεία και να το διαβάζουν τα παιδιά, να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τον τοπικό  πολιτισμό.

Στο βιβλίο, επιλέξαμε να συμπεριλάβουμε, παράλληλα με τις λέξεις μας, αρκετές πηγές, αποσπάσματα διηγήσεων των παππούδων μας,  γραμμένα στην ιδιωματική γλώσσα, όπως τις είπαν στους καταγραφείς των αρχών του 20ου αιώνα, αλλά και σε μένα την ίδια. Για να γίνει πιο θελκτικό το ιδίωμα, στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται επίσης, επτά μικρά θεατρικά μονόπρακτα που μπορεί να εμπνεύσουν τους εκπαιδευτικούς και να δραματοποιηθούν στα σχολεία ή μέσω των συλλόγων. Σκοπός τους είναι να προκαλέσουν τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την ιδιωματική γλώσσα αλλά και να μας επιτρέψουν να ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο ζωής των προγόνων μας, καθώς οι παλαιότεροι θα ανακαλέσουν νοσταλγικές μνήμες από το παρελθόν. Κάποια από αυτά δραματοποιήθηκαν πρόσφατα στην εκδήλωση «Σκόρπια Φύλλα του Αγροτικού Βίου μέσα απο τα μάτια του Δροσίνη» που έγινε στην Ιστιαία φέτος τον Οκτώβριο σε μια κατάμεστη αίθουσα, πράγμα που δείχνει το ενδιαφέρον του κόσμου για αυτού του είδους τις διαδραστικές εκδηλώσεις. Το βιβλίο τεκμηριώνεται επίσης από την βιβλιογραφία του, που αποτελείται από περίπου 200 αναφορές από παλιά βιβλία και προσωπικές μαρτυρίες.

Γιατί είναι σημαντικό να διασώσουμε το τοπικό ιδίωμα της Βόρειας Εύβοιας; H τοπική μας γλώσσα  στο βόρειο τμήμα της Εύβοιας είναι σημαντική, δεδομένου ότι είναι ένα ιδίωμα που αποτελείται ως επί το πλείστον από αρχαίες ελληνικές λέξεις που τροποποιήθηκαν ελαφρώς το πέρασμα των χρόνων. Αυτό συνέβη λόγω της απομόνωσης της περιοχής, καθώς μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, η μόνη πρόσβαση στη βόρεια Εύβοια ήταν με τη βοήθεια μικρών σκαφών από την απέναντι ακτή της Στερεάς Ελλάδος και από τη Χαλκίδα, ενώ η επικοινωνία και οι πολιτιστικές ανταλλαγές με άλλους ανθρώπους ήταν μικρή, σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Το βορειοευβοϊκό ιδίωμα ανήκει στα Βόρεια Ιδιώματα, που σημαίνει ότι έχει πολλές ομοιότητες με τις ντοπιολαλιές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης. Παρόλα αυτά έχει δικές του μοναδικές ιδιαιτερότητες, ξεχωριστό λεξιλόγιο και φαινόμενα που αποτελούν στοιχεία της τοπικής μας ταυτότητας και οφείλουμε να τα διαφυλάξουμε.

Προκειμένου να καλύψουμε τα έξοδα για την έκδοση του βιβλίου, σε μια εποχή που οι στρόφιγγες των χρηματοδοτήσεων από τους δημόσιους φορείς έχουν κλείσει, και οι προσωπικές μας δαπάνες έχουν περισταλεί σημαντικά, ξεκινήσαμε μια διεθνή καμπάνια μέσω της πλατφόρμας χρηματοδότησης του indiegogo, στην οποία μπορεί ο καθένας ιδιώτης, σύλλογος ή επιχείρηση, να συνεισφέρει από 5 ευρώ για να μπορέσει το βιβλίο αυτό να κυκλοφορήσει και να είναι διαθέσιμο. Δεν υποτιμούμε καθόλου την μικρή χορηγία, διότι πολλοί μαζί μπορούμε να καταφέρουμε ο,τι δεν μπορεί να καταφέρει ο ένας μόνος του. Επίσης, ανάλογα το ύψος της χορηγίας είναι διαθέσιμα από εμάς για τους χορηγούς μας και κάποια δώρα, είτε το ίδιο το βιβλίο και το e-book, είτε ένα μενταγιόν με την Ελλάδα ή την Εύβοια, είτε ένα παραδοσιακό κόσμημα, είτε ακόμη κι ένα Σαββατοκύριακο στην περιοχή μας. Αυτά αποτελούν μια ανταμοιβή, αλλά περισσότερο μια απόδειξη εκτίμησης ότι κι εσείς συμβάλλατε σε αυτή την προσπάθεια και συστρατευτήκατε στο να σώσουμε και να προβάλλουμε μια μη καταγεγραμμένη τοπική ιδιόλεκτο, όπως έχει γίνει σε πολλές περιοχές της Ελλάδος αλλά όχι μέχρι τώρα για την Εύβοια.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

Σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι η διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και η προβολή της σε μια παγκόσμια κοινωνία … σε μια εποχή που η γλώσσα του διαδικτύου τείνει να ισοπεδώσει και να εξαφανίσει τις τοπικές γλώσσες… σε μια εποχή που οι τοπικές ιδιόλεκτοι στον κόσμο προστατεύονται και διδάσκονται στα σχολεία… γιατί εμείς να μην έχουμε ένα βιβλίο που να καταγράφει αυτό το στοιχείο του λαϊκού μας πολιτισμού για να μπορεί να είναι διαθέσιμο για τις επόμενες γενιές; Γιατί εμείς να μην προβάλλουμε και να μην διασώσουμε την Ευβοϊκή γλωσσική μας ταυτότητα όπως έχουν κάνει άλλα νησιά της Ελλάδος;

Θέλω πολύ να σας βρω συμπαραστάτες στο έργο μου. Θυμηθείτε οτι η κάθε μικρή χορηγία, αποτελεί μια ένδειξη εμπιστοσύνης και στήριξης στο έργο του συγγραφέα και τον ενθαρρύνει να συνεχίσει να συλλέγει, να καταγράφει και να προβάλλει τον τόπο και την Ελλάδα στα πέρατα της Οικουμένης. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.Ο χρόνος περνάει και τα στοιχεία χάνονται όσο πεθαίνουν οι παππούδες μας.  Και εμείς όλοι είναι απαραίτητο να στηρίζουμε αυτούς που σε πείσμα των καιρών κάνουν κάποιο κόπο προς την διάσωση του ελληνισμού και της ταυτότητάς μας για να συνεχίσουν και στο μέλλον να το κάνουν.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

Σας εύχομαι το 2017 να είναι μια υπέροχη χρονιά, γεμάτη με δραστηριότητες που σας γεμίζουν και ανυψώνουν το πνεύμα σας!

Ασημίνα Ντέλιου

ΥΓ: Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα στο assi_del@yahoo.gr

 

 

 

TRADITIONAL GREEK COSTUMES PHOTOGRAPHY BY KIM DE MOLAENER/ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΦΟΡΕΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ KIM DE MOLAENER

«The Greek costumes, after my research, I found that they are the most beautiful in the world. Something that I knew of course from the beginning. So I wanted to photograph them, firstly because I fear that the Greeks have forgotten them and secondly, because I want to present them to those who follow my work. Each outfit is really special, and provides a unique work of art «

festive costume of Agia Anna in North Evia, γιορτινή φορεσιά Αγίας Άννας στη Βόρεια Εύβοια

These are not words of a Greek but of the Belgian photographer Kim de Molaener who, on his own decision, began to work with the  Greek Dances Theatre «Dora Stratou», having as purpose to highlight the local costumes of our country and the beauty of Greek province, through his photographs. Especially for this work, the 26 year old successful photographer, used old photographic means, since he does not want anything of the results to resemble to something modern. Many people follow the evolution of the photographer’s collection  through his personal page  http://www.kimdemolenaer.be 

On the occasion of the interview, Kim De Molenar informs us that he has already begun to seek the persons with whom he will work this summer, which will essentially pose in front of the lens wearing traditional costumes. «The project has not finished yet, so I’m looking for girls and boys who would like to cooperate with me this year. So anyone who wishes, can communicate by sending an e-mail to info@kimdemolenaer.be or Facebook» concludes the photographer who has now begun dreaming of his next trip to our country.

A special place in the greek traditional costumes hold the beautiful costumes of Evia island. The photos of Kim that you can see in this article show the wealth and the finesse of the costumes. You can admire more photos and details of the Evian costumes and jewellery  in the book «Traditional Greek Costumes of North Evia» printed edition e-book

«Οι ελληνικές φορεσιές ύστερα από έρευνα που έκανα ανακάλυψα πως είναι οι πιο ωραίες στον κόσμο. Κάτι που το γνώριζα βέβαια από την αρχή. Θέλησα λοιπόν να τις φωτογραφίσω, πρώτον, γιατί φοβάμαι ότι οι Ελληνες τις έχουν ξεχάσει και, δεύτερον, γιατί ήθελα να τις παρουσιάσω σε όσους παρακολουθούν τις δουλειές μου. Η κάθε στολή είναι πραγματικά ξεχωριστή, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και ένα μοναδικό έργο τέχνης»

festive traditional costumes of Agia Anna in Evia , γιορτινές φορεσιές της Αγίας Άννας Ευβοίας

Αυτά δεν είναι λόγια ενός Έλληνα αλλά ενός Βέλγου φωτογράφου, του Kim de Molaener ο οποίος, ύστερα από δική του απόφαση, άρχισε να συνεργάζεται με τους υπευθύνους του Θεάτρου Ελληνικών Χορών «Δόρα Στράτου», αφού σκοπός του είναι μέσα από τις φωτογραφίες του να αναδείξει τις τοπικές φορεσιές της χώρας μας, καθώς και τις ομορφιές της ελληνικής επαρχίας. Ειδικά γι’ αυτή τη δουλειά ο 26χρονος πετυχημένος φωτογράφος χρησιμοποιεί παλαιά φωτογραφικά μέσα, αφού δεν θέλει με τίποτα το αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι το μοντέρνο. Πολλοί είναι αυτοί που παρακολουθούν την εξέλιξη της συλλεκτικής φωτογράφησης μέσα από την προσωπική σελίδα του φωτογράφου στο Ιντερνετ www.kimdemolenaer.be.

Με αφορμή τη συνέντευξη, ο Κιμ Ντε Μολενάρ μας ενημερώνει πως ήδη έχει αρχίσει να αναζητεί και τα πρόσωπα με τα οποία θα συνεργαστεί φέτος το καλοκαίρι, που ουσιαστικά θα ποζάρουν μπροστά στον φακό του με τις παραδοσιακές στολές. «Το project δεν έχει τελειώσει ακόμα, γι’ αυτό ψάχνω κορίτσια και αγόρια που θα ήθελαν να συνεργαστούν φέτος μαζί μου. Έτσι όποιος ή όποια επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει στέλνοντας ένα e-mail στο info@kimdemolenaer.be ή στο Facebook» καταλήγει ο φωτογράφος που έχει αρχίσει από τώρα να ονειρεύεται το επόμενο ταξίδι του στη χώρα μας.

Ξεχωριστή θέση στις φορεσιές κατέχουν οι πανέμορφες φορεσιές της Εύβοιας των οποίων φωτογραφίες μπορείτε να δείτε σε αυτό το άρθρο. Περισσότερες φωτογραφίες και λεπτομέρειες απο τις Ευβοϊκές φορεσιές μπορείτε να δείτε στο βιβλίο «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια»   e-book   printed edition

source: espressonews

Μη διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση… Πείτε μας αν σας άρεσε η ανάρτηση, ρωτήστε ο,τι θέλετε και ας κάνουμε μια συζήτηση γύρω από το θέμα…

Don’t hesitate to leave a comment under the post… Tell us if you liked it, ask questions and let’s discuss on the topic!

ΤΑ ΣΑΓΙΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ/ THE COSTUME «SAGIADIA» FROM AGIA ANNA EVIA

Η παραδοσιακή φορεσιά των ανύπαντρων νεαρών γυναικών από 13-28 ετών στο κεφαλοχώρι της Αγίας Άννας Ευβοίας μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν τα «σαγιάδια». Τα σαγιάδια είναι μια πολύ σπάνια φορεσιά που δυστυχώς, σήμερα, δεν ξέρω αν η μόνη φωτογραφία της που υπάρχει είναι αυτή που διεσώθη στο αρχείο του Δ. Σέττα και σας παραθέτω παρακάτω. Θα ήμασταν ευγνώμονες εάν κάποιος έχει φωτογραφία από αυτή τη φορεσιά ή έχει μία τέτοια στην ιδιοκτησία του, να ενημερώσει τη σελίδα… Η διαφορά της με τα σεγκούνια εκτός από την κόκκινη μάλλινη ποδιά, που συνήθιζαν να φοράνε τα κορίτσια, έγκειται στην χρήση του βαμβακερού σαγιά, ενός επενδύτη που υποκαθιστά το σεγκούνι και όπως βλέπετε στη φωτογραφία έχει γυριστά μανίκια 3/4 σε αντίθεση με το σεγκούνι που ήταν αμάνικο. Ο σαγιάς μοιάζει με αντίστοιχα ενδύματα περιοχών της Θεσσαλίας και ίσως μας λέει κάτι για την ενδυματολογική επιρροή που υπήρχε ανάμεσα στις όμορες περιοχές. Περισσότερα για τα «σαγιάδια» της Αγίας Άννας μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια»

The traditional costume of unmarried women from 13-28 years old in the village Hagia Anna in North Euboea, until the early 20th century, was called “sayadia”. This is a very rare costume which unfortunately I believe that the only photo that shows it, it’s only the one I show you, from the archive of D. Settas. I would be grateful if someone who has a photo or a costume like this could inform me… The difference between this outfit and the “segounia” costume of the married women, apart from the red apron (red was a girlish color), is the rare “sayas”, a type of coat made of cotton with ¾ length long sleeves, turned over at the end and embroidered at the hem. The “sayas” has many similarities with the costumes of Thessaly and tells us more about the influences between different greek areas. If you would like to learn more about the costumes of North Evia, you can read the the book “Greek traditional costumes of North Evia”

Μη διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση… Πείτε μας αν σας άρεσε η ανάρτηση, ρωτήστε ο,τι θέλετε και ας κάνουμε μια συζήτηση γύρω από το θέμα…

Don’t hesitate to leave a comment under the post… Tell us if you liked it, ask questions and let’s discuss on the topic!