Αρχείο κατηγορίας BYZANTINE CIVILIZATION
ΣΤΑΧΩΣΕΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗΣ- BOOK AND GOSPEL COVERS FROM MIDDLE BYZANTINE ERA
ΠΗΓΗ: Byzantine Art and Archaeology by O. M. Dalton
πηγή: http://leipsanothiki.blogspot.gr/2012/11/24.html
«ΥΓΡΟ ΠΥΡ» TO ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ- «LIQUID FIRE» THE SECRET WEAPON OF THE BYZANTINES
Το βασικό όπλο, στο οποίο οφειλόταν η υπεροχή του Βυζαντινού πολεμικού ναυτικού, ήταν αναμφίβολα το υγρό πυρ, «πυρ θαλάσσιον» ή «Μηδικόν πυρ», όπως αλλιώς ονομαζόταν, που αποτελούσε την πιο τελειοποιημένη έκδοση των πολεμικών εμπρηστικών υλικών που υπήρχαν ως τότε. Από την αρχαιότητα ήδη είχαν χρησιμοποιηθεί εύφλεκτες ύλες που εκτοξεύονταν εναντίον του εχθρού. Το στοιχείο όμως, που έκανε το υγρό πυρ να ξεχωρίζει, καθιστώντας το ένα θανατηφόρο όπλο, ήταν το γεγονός ότι δεν έσβηνε όταν ερχόταν σε επαφή με το νερό. Εφευρέτης του υγρού πυρός θεωρείται ο Ελληνοσύρος αρχιτέκτονας Καλλίνικος, που εξόπλισε με αυτό τα πλοία που υπερασπίστηκαν με επιτυχία την Κωνσταντινούπολη εναντίον των Αράβων το 717 – 718.
Η συμβολή του Καλλίνικου θα ήταν ίσως η βελτιστοποίηση του τρόπου με τον οποίο εκτοξευόταν το υγρό πυρ. Η σύνθεσή του συνιστά μυστήριο μέχρι και σήμερα, αφού τα συστατικά και ο τρόπος παρασκευής του αποτελούσαν κρατικό μυστικό. Ο φόβος του αναθέματος αλλά και οι ποινές που θα αντιμετώπιζε όποιος αποκάλυπτε τη μυστική φόρμουλα ήταν μεγάλες. Κατά πάσα πιθανότητα, το υγρό πυρ ήταν ένα μείγμα από νάφθα και θειάφι, ενώ συστατικά όπως ο ασβέστης, η ρητίνη και άλλα καύσιμα υλικά ενίσχυαν τη δυνατότητα ανάφλεξης. Φυσικές πηγές νάφθας βρίσκονταν στην περιοχή μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας και στην Αραβία.
Οι Άραβες, παράλληλα με τους Βυζαντινούς, είχαν επίσης ανακαλύψει και με επιτυχία χρησιμοποιήσει εμπρηστικά μείγματα με κύρια συστατικά τη νάφθα και την υγρή πίσσα, που δεν έσβηναν με νερό, παρά μόνο με άμμο. Η συνεχής επαφή μεταξύ των δύο λαών, οι ανταγωνισμοί και η κατασκοπεία, καθιστούν ελάχιστα πιθανή την ύπαρξη «μυστικών» όπλων, όπως το υγρό πυρ. Το υγρό πυρ φυλασσόταν μέσα σε μακρόστενα σκεύη, πήλινα ή μεταλλικά, τα οποία ονομάζονταν «σίφωνες». Η ρίψη τους γινόταν από ειδικές εκτοξευτικές μηχανές που βρισκόταν στις πλώρες των πλοίων.
Οι μηχανές αυτές ήταν μάλλον βαλλίστρες, δηλαδή μεγάλων διαστάσεων ξυλοκατασκευές που είχαν μηχανισμό όμοιο με αυτόν του τόξου και έριχναν πέτρες ή βέλη. Υπήρχαν επίσης και «χειροσίφωνες», οι οποίοι ενδεχομένως ήταν μικρά πήλινα ή μεταλλικά αγγεία γεμάτα με υγρό πυρ, που θα ρίχνονταν εναντίον των εχθρών, όπως οι σημερινές χειροβομβίδες. Το υγρό πυρ, κατά κύριο λόγο χρησιμοποιήθηκε στις ναυμαχίες. Η κύρια επιτυχία του ήταν ότι επέφερε τη σύγχυση και τον πανικό στον εκάστοτε εχθρικό στόλο, που τρεπόταν σε φυγή εξαιτίας της πυρκαγιάς και της κακής επίδρασης στο ηθικό των πληρωμάτων των πλοίων. Το υγρό πυρ ήταν σε χρήση από του Βυζαντινούς κατά κύριο λόγο μέχρι το 13ο αιώνα.
αντιγραφή μέρους κειμένου από http://greekworldhistory.blogspot.gr/2015/05/blog-post_15.html
άλλες πηγές :http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_fire
The main weapon, the supremacy of the Byzantine navy was undoubtedly the liquid fire, «Fire Water» or whatever it was called, which was the more refined version of the martial incendiary materials that existed until then. Since ancient times people already had used flammable materials which were launched against the enemy. But the element that made the liquid fire a lethal weapon, was the fact that it was not extinguished when coming into contact with water. Inventor of the liquid fire is considered the architect Kallinicos, who equipped the byzantine navy and successfully defended Constantinople against the Arabs in 717-718.
The contribution of Kallinikos might be to optimize the way in which the liquid was projected. Its composition constitutes a mystery until today, since the ingredients and the way of manufacturing constituted a state secret. The fear of the anathema and the penalties that should face the one that reveals the secret formula was great. The liquid fire was a mixture of naphtha and sulfur, while ingredients like lime, resin and other combustible materials strengthened the possibility of ignition. Natural sources of naphtha were found in the area between the Caspian and Black Sea in Arabia.
The Arabs alongside the Byzantines had also discovered and successfully used incendiary mixtures with main ingredients naphtha and liquid bitumen, which were not put out with water, only with sand. The liquid fire was kept within oblong pans, made of clay or metal, which were called «siphons». The throwed them by using special ejecting machines from the prows of ships.
.jpg)
These machines were giant woodwork mechanisms similar to the arc which were used to throw stones or arrows. There existed also «cheirosifones» (hand-siphons) who may have been small clay or metal pots filled with liquid fire. They were also thrown against the enemies. The liquid fire was primarily used in battles. The main success was that it brought confusion and panic in the respective enemy fleet and bad effect on the morale of the crews of ships. The liquid fire was used by the Byzantines mainly to the 13th century.
read more in http://greekworldhistory.blogspot.gr/2015/05/blog-post_15.html
ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΔΙΑΣΩΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΕΥΒΟΙΚΑ ΣΕΓΚΟΥΝΙΑ/ BYZANTINE DESIGNS ON GREEK EUBOEAN TRADITIONAL COSTUMES
Οι παραδοσιακές φορεσιές της Βόρειας Εύβοιας είναι εξαιρετικά επηρεασμένες απο τις βυζαντινές ενδυμασίες του 11ου- 12ου μ.Χ αιώνα. Ιδίως η Αιδήψια φορεσιά διασώζει αρκετά απο τα βυζαντινά διακοσμητικά σχέδια, όπως και το όνομα του πουκαμίσου της είναι «γραφτή», από τη βυζαντινή λέξη «γράμματα» με την οποία ονόμαζαν τα μεταξοκεντήματα που στόλιζαν τις χειρίδες και τους ποδογύρους των βυζαντινών ενδυμασιών, τρόπος με τον οποίο είναι κεντημένο και το αιδήψιο πουκάμισο. Περισσότερα σχετικά με τις βυζαντινές επιρροές, τις διασωθείσες μέχρι σήμερα βυζαντινές παραδόσεις και τα σχέδια που υπάρχουν στις ενδυμασίες της Βόρειας Ευβοίας μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια»
The greek traditional costumes of North Evia have many similarities to the byzantine attitudes of 11th -12th century. Especially the costume of the region of Aedipsos has many byzantine designs embroidered on it and even the name of the main chemise of the costume is called «grafti» from the byzantine word «grammata» which meant the silk embroideries of the chemises hem, that also exist on the traditional chemises of Aedipsos. You can read more for the byzantine civilization saved in the traditional costumes of North Evia in the book » Traditional Costumes of North Evia»
greek culture/ελληνικός πολιτισμός 