Μας αρέσει η ζωγραφική που εμπνέεται απο θέματα της ελληνικής υπαίθρου, το έχετε καταλάβει προφανώς, όπως επίσης και η ελληνική φορεσιά. Για τους φίλους που μοιράζονται την αγάπη μας εδώ έχουμε συγκεντρώσει 32 πίνακες με φιλελληνική θεματολογία απο Έλληνες ζωγράφους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.
Βέγιας Διονύσιος-Χορός στην ΚέρκυραΧατζημιχάλη Αγγελική-ΑυτοπροσωπογραφίαΠανώριος Κωνσταντίνος-Χωριατοπούλα με πανέρι, π. 1885-1890Γιαβόπουλος Όθων-A native beggar of Cyprus, 1931Δούκας Ιωάννης-Προσωπογραφία του Σταύρου Α. ΤουρνικιώτηΜαργαρίτης Φίλιππος-Ο καπετάν-Γκούρας, μετά το 1843Μαργαρίτης Φίλιππος-Ο οπλαρχηγός ΓκούραςΚαλλούδης Αλέξανδρος-Δημ. ΚαλλιφρονάςΜπισκίνης Δημήτριος-Γυναίκα με Ρόκα, 1919Δούκας Ιωάννης-Πορτραίτο του Θεοδωράκη ΓρίβαΒαρουχάς Αριστείδης-ΚερκυραίαΒαρουχάς Αριστείδης-Προσωπογραφία παρασημοφορημένου άνδρα, 1878-82Προσαλέντη Ελένη-Μαυρομιχάλης Κωνσταντίνος, 1899Προσαλέντη Ελένη-Προσωπογραφία του Κωνσταντίνου Μουρούζη, 1904Παπανικολάου Σπυρίδων-Σκηνή απο την Ελληνική επανάσταση, 1944Πιτζαμάνος Γεράσιμος (Αργοστόλι 1787 – Κέρκυρα 1825)-Προσωπογραφία κυρίας με ψάρι στη γυάλαΠροσαλέντης Σπυρίδων-Portrait of Kalidona TricoupisΠροσαλέντης Σπυρίδων-Portrait of Themistoclis TricoupisΠροσαλέντης Σπυρίδων-ΚαπετάνισσαΠροσαλέντης Σπυρίδων-Ιωάννης ΔιοβουνιώτηςΠροσαλέντης Σπυρίδων-Προσωπογραφία του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, 1886Προσαλέντης Σπυρίδων-Προσωπογραφία του Ηλία Μαυρομιχάλη, 1887Προσαλέντης Σπυρίδων-Προσωπογραφία του Νικολάου Στουρνάρη, 1884Φλωρά-Καραβία Θάλεια 01Παχής Χαράλαμπος-Κερκυραία κόρη, π. 1873-1878Χρηστοφής Αλέξανδρος-By the windowΧρηστοφής Αλέξανδρος-Το γνέσιμοΚριεζής Ανδρέας-Υδραία αρχόντισσα, 1847Κριεζής Ανδρέας-Ψαριανός καπετάνιος, π. 1850-1853Ρίζος Ιάκωβος-Οι μητέρες συμμαζεύουν τα παιδιά τους, πριν από το 1897Ρίζος Ιάκωβος-Οι χωρικοί ρωτούν για τον ασθενή, πριν από το 1897Ρίζος Ιάκωβος-Ο Χρήστος παλεύει με τη λύκαινα, πριν από το 1897
Δείτε και άλλους πίνακες με ελληνικές φορεσιές στα άρθρα μας
Για κάποιον που αγαπά τον λαϊκό πολιτισμό και τις παραδοσιακές φορεσιές και χορούς μια επίσκεψη στο Εθνολογικό Λαογραφικό Μουσείο Μακεδονίας Θράκης είναι επιβεβλημένη! Το Μουσείο ιδρύθηκε το 1970 και στεγάζεται στο διατηρητέο κτίριο του 20ού αιώνα, γνωστό ως «Villa Modiano», κατοικία του τραπεζίτη Yiako Modiano και της οικογενείας του. Η βίλα ήταν επίσης γνωστή ως κατοικία του «Παλιού Κυβερνήτη» επειδή φιλοξενούσε κάθε χρόνο τον διοικητή της Μακεδονίας και αργότερα τον Υπουργό της Βορείου Ελλάδος.
Φορεσια απο το Σουφλί Έβρου
Αν και η αυλή του είναι υπέροχη για να πιει κάποιος καφέ μια ηλιολουστη μέρα, ( 2500 τετραγωνικά μέτρα, σχεδόν το μισό της αρχικής περιουσίας του Μοντιάνο) εμείς θα σταθούμε στο εσωτερικό του Μουσείου που ήταν πολύ ενδιαφέρον και αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε ιδίως αν έχετε παιδιά, και θα θέλατε να τα ξεναγήσετε τον τρόπο ζωής των παλιότερων γενεών, καθως το Μουσειο περιλαμβάνει πολλές αλληλεπιδραστικές δράσεις
Φορεσια Πυλαια Θεσσαλονικης και πλάτη Δρυμός Θεσσαλονικης
Στο εσωτερικό του μουσείου φιλοξενούνται συλλογές σχετικές με τις ανθρώπινες δραστηριότητες (γεωργία, κτηνοτροφία κ.α.) και τεχνικές επεξεργασίας (υφανση, ράψιμο, κέντημα, ξυλογλυπτική, μεταλλοτεχνία, κεραμικά) για την κάλυψη των βασικών αναγκών της κοινότητας για τρόφιμα, στέγη, ένδυση καθώς και για την κοινωνική οργάνωση και την πνευματική ζωή των ανθρώπων που ζούσαν στο Βόρειο Ελλαδικό χώρο.
Οι συλλογές αποτελούνται από αντικείμενα που προέρχονται από την προ-βιομηχανική εποχή, κυρίως από τις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης.
Φορεσια Πομάκας απο τη Σμίνθη Νομού Ξάνθης
Αντιπροσωπεύουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα τόσο στην ύπαιθρο, όσο και στην πόλη. Όσον αφορά την ποσότητα και την ποικιλία τους, πρόκειται για μία από τις πλουσιότερες συλλογές του είδους σε όλη την Ελλάδα.
Σε αυτή την ανάρτηση θα δούμε κάποιες απο τις 55 φορεσιές της μόνιμης συλλογής του Μουσείου και θα επανέλθουμε σε άλλη ανάρτησή μας με κοσμήματα και κεφαλόδεσμους.
Σε αυτό το μπλόγκ μας έχει ξανα-απασχολήσει η δουλειά του Kim de Molaener σε παλαιότερο άρθρο μας. Τώρα από το προσωπικό προφίλ του φωτογράφου στο instagram παρακολουθούμε την εξέλιξη αυτής της δουλειάς που ολοένα γίνεται και πιο ενδιαφέρουσα.
Να θυμίσουμε οτι οι φωτογραφίες του Βέλγου Kim de Molaener απεικονίζουν τα παραδοσιακά κοστούμια της συλλογής του χοροθεάτρου Δώρα Στράτου
Σας δείχνουμε λίγη ακόμη δουλειά του Kim ελπίζοντας να σας αρέσει, όπως άρεσε και σε μας. Για όσους έχουν προφίλ στο instagram μπορείτε να αναζητήσετε τον kimdemolaener και να τον ακολουθήσετε για να βλέπετε την συνέχεια της δουλειάς αυτής.
Όπως σας έχω υποσχεθεί ξεκινάω σήμερα να σας περιγράφω κάποια απο τα πράγματα με τα οποία ήρθα σε επαφή στο ταξίδι μου στην περιοχή της Αλεξάνδρειας Ημαθίας.
Ανάμεσα στις εξέχουσες γνωριμίες ανθρωπογεωγραφίας που έκανα ήταν και η γνωριμία μου με το Γιώργο Μελίκη. Τον κ. Γιώργο τον γνωρίζετε ασφαλώς απο την εκπομπή «Κάθε τόπος και τραγούδι» μέσω της ΕΡΤ 3. Αυτό που εγώ δεν ήξερα όμως και με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψα είναι οτι η μεγάλη αγάπη του για τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό τον έχει ωθήσει να μετατρέψει το γονικό του σπίτι στη Μελίκη Ημαθίας σε ένα ενδιαφέρον Εθνογραφικό Μουσείο με ιδιαίτερες μόνιμες συλλογές και δραστηριότητες για παιδιά και μεγάλους. (ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ 4, ΜΕΛΙΚΗ ΗΜΑΘΙΑΣ, Τ.Κ. 59031, ΤΗΛ. 2331081274 )
Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να περιγράψω όλα αυτά που είδαμε στη συλλογή του κ. Μελίκη. Θα σταθώ όμως σε δύο τρία ενδιαφέροντα σημεία και απο εκεί και πέρα, θα σας ενθαρρύνω να το επισκεφτείτε για να δείτε και τα υπόλοιπα…
Όλοι έχετε δει την τοπική γυναικεία φορεσιά της Αλεξάνδρειας , του Γιδά δηλαδή. Λίγοι έχουν γνώση όμως για τα διάφορα είδη κεφαλοδεσιμάτων των γυναικείων φορεσιών που προσδιορίζουν την οικογενειακή και την οικονομική κατάσταση της γυναίκας που τους φορά. Στη συλλογή του Γιώργου Μελίκη όμως τα πράγματα γίνονται κατανοητά με μια ματιά, καθώς μπροστά μας συναντήσαμε όλα τα διαφορετικά κεφαλοδεσίματα και ξεναγηθήκαμε στην σημασία τους, όπως την μοιράστηκε μαζί μας η κ. Γιούλη Δήμου, γλωσσολόγος/χοροδιδάσκαλος και ξεναγός μας στο ισόγειο του εθνογραφικού Μουσείου.
Το κεφαλοδέσιμο στο Γιδά έχει απόλυτη σχέση με την ηλικία της γυναίκας που το φορά. Στο Μουσείο Μελίκη μαθαίνουμε οτι η παιδική σκουφίτσα που φορούν τα κοριτσάκια, αντικαθίσταται απο ένα απλό γκριζωπό μαντίλι με σκουρα σχέδια απο το οποίο προβάλλουν οι κοτσίδες του κοριτσιού όταν το κορίτσι περάσει τα 8 και το φορά έως 13 ετών. Η είσοδος στην εφηβεία σηματοδοτεί και την επόμενη αλλαγή.
Από τη στιγμή που μπαίνει στην εφηβεία μέχρι το γάμο της η κοπέλα αλλάζει κεφαλοδέσιμο. Φοράει το «τσεμπέρι» που εικονίζεται παρακάτω, στολισμένο με λουλούδια και κεντήματα.
Σε αυτόν τον κεφαλόδεσμο εμφανίζεται για πρώτη φορά το «μαγλικοτάρι» το πλούσιο αλυσιδωτό κόσμημα του κεφαλιού, που η ποσότητα των αλυσίδων του προσδιορίζει την οικονομική κατάσταση του πατέρα της κοπέλας.
Ο νυφικός κεφαλόδεσμος που ξεκινά να φοριέται την ημέρα του γάμου είναι το «κατσούλι με τις φούντες» και είναι ο πιο εντυπωσιακός και ο πιο γνωστός.
Στο «κατσούλι» που είναι εξαιρετικά πολύπλοκο στο δέσιμο, τα μαντίλια δένονται μαζί με τα μαλλιά της γυναίκας γύρω απο ένα κεντρικό μαξιλαράκι σε οβάλ σχήμα, που δίνει και το σχήμα του κεφαλόδεσμου. Το ενδιαφέρον είναι οτι μέσα σε αυτο οι γυναίκες έραβαν ως φυλαχτό κομμάτι απο πρόσφορο, για να προστατεύονται «απο το κακό».
Σαν παντρεμένη, απο την στιγμή που θα γεννήσει το πρώτο της παιδί, περίπου ένα χρόνο μετά το γάμο δηλαδή, όπως συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, η γυναίκα του Γιδά αρχίζει να αφαιρεί απο το κεφαλοδέσιμό της διακοσμητικά εξαρτήματα. Πρώτες φεύγουν οι φούντες και έτσι έχουμε αυτόν τον κεφαλόδεσμο το «κατσούλι με τα μαγλικοτάρια»
Το ενδιαφέρον σε αυτό τον κεφαλόδεσμο είναι οτι τα μαγλικοτάρια μας δίνουν μια σαφή εικόνα της οικονομικής κατάστασης της νέας της οικογένειας σε αντιδιαστολή με την πατρική της οικογένεια. Το εμπρός μαγλικοτάρι ανήκει στην οικογένεια του συζύγου. Το πίσω στην πατρική οικογένεια. Ανάλογα λοιπόν το μέγεθος και τις αλυσίδες μπορεί κανείς με μια ματιά να καταλάβει αν η κοπέλα είχε «κακοπέσει» στο γάμο της ή αν είχε την τύχη να μπεί σε πλούσιο σπίτι.
Όσο η γυναίκα μεγαλώνει τα κοσμήματα αφαιρούνται πλέον και αντικαθίστανται απο ένα μαντίλι που καλύπτει τα μάγουλα και το σαγόνι. Έτσι έχουμε το «κατσούλι» της μεσήλικης.
Αν δε ο θάνατος χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας τότε όλο το κεφαλοδέσιμο είναι στα μαύρα, ένα χοντρό μαύρο μαντίλι που καλύπτει μάγουλα και λαιμό
Όλοι αυτοί οι κεφαλόδεσμοι παρουσιάζονται αναλυτικά σε ένα τμήμα του κάτω ορόφου της συλλογής και μας εισάγουν στον λαϊκό πολιτισμό του Γιδά… αλλά δεν έχουμε μόνο αυτά… η περιήγηση στο Μουσείο Μελίκη συνεχίζεται…
Πριν από λίγες ημέρες, ένας Χιώτης φίλος ανακάλυψε και μας έστειλε φωτογραφίες από μια ιδιαίτερη παλαιότατη σκούφια από τον κεφαλόδεσμο της χιώτικης φορεσιάς της Καλαμωτής. Η σκούφια αυτή μας κίνησε το ενδιαφέρον λόγω του ημικυκλικού σχήματός της και του ιδιαίτερου ραψίματός της και έτσι θεωρήσαμε ενδιαφέρον να σας την παρουσιάσουμε. Το κεφαλοκάλυμμα αυτό στη μορφή αυτή είναι πολύ παλιό, πιθανόν του 19ου αιώνα.
Η σκούφια η στρουγγάτη η οποία ήταν αρκετά δύσκολο στο να ραφτεί, για το λόγο αυτό φαίνεται οτι αντικαταστάθηκε στην πορεία με σκούφια στην οποία εφαρμοζόταν εσωτερικό στρουγκί (όπως μας γράφει ο Philip Argenti στο The Costumes of Chios. Their Development from the XVth to the XXth Century, Λονδίνο, B.T. Batsford [1953].)
Το εξάρτημα αυτό φοριόταν με τη φορεσιά της Καλαμωτής και καλύπτεται από τα τέσσερα τσεμπέρια, (βαμβακερά μαντήλια), και την «παπαζίνα» (αραχνοΰφαντο βαμβακερό μαντήλι).
φορεσιά Καλαμωτής απο το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο αρ.6858Νυφική ενδυμασία Καλαμωτής Χίου από τη συλλογή του ΜΕΛΤ
Ο ιδιόμορφος αυτός κεφαλόδεσμος είναι εμφανής και σε γκραβούρες αλλά και ζωγραφικές απεικονίσεις και φωτογραφίες της φορεσιάς
Γυναίκα από την Καλαμωτή συλλογή ΠΛΙ
Μπορείτε να δείτε πώς δενόταν ο ιδιόμορφος αυτός κεφαλόδεσμος σε αυτό το βίντεο από το Λύκειο Ελληνίδων Πατρών. Στο βίντεο αντί για»στρουγγάτη σκούφια» υπάρχει σκούφια με στρουγκί και μπορείτε να δείτε τη διαφορά που έχει μια καινουργοφτιαγμένη σκούφια από την αυθεντική παλιά, συγκρίνοντας με τις φωτογραφίες που παρατίθενται παραπάνω.
Είναι ακόμη πολύ ενδιαφέρον το γεγονός οτι η παλαιότατη αυτή βάση του χιώτικου κεφαλόδεσμου παραπέμπει οπτικά στο αρχαιοελληνικό κράνος τύπου «πίλου».
Λακεδαιμόνιος αξιωματικός με ανοιχτό κράνος τύπου πίλου με το ανεστραμμένο λοφίο των Δωριέων βαθμοφόρων
Η Αγγελική Λιάγκα είναι μια σκοπελίτισσα ζωγράφος που αντλεί την έμπνευσή της από την ελληνική παράδοση. Τυχαία είδαμε τη δουλειά της στην εφημερίδα Βόρειες Σποράδες και θεωρήσαμε σωστό να την προβάλλουμε μέσα απο το blog μας μιας και αποτελεί αξιόλογη προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας. Έχει δημιουργήσει αρκετά έργα όπου απαθανατίζει τις λαϊκές φορεσιές αλλά και τον τρόπο ζωής του περασμένου αιώνα και έχει συμμετάσχει σε πάμπολες εκθέσεις με δουλειές της. Εδώ μπορείτε να θαυμάσετε ένα δείγμα της δουλειάς της όπως και εδώ .
Aggeliki Liaga is a painter from Skopelos who is inspired from the Greek traditional culture. By accident we saw her work in the newspaper Vories Sporades and we felt that it is right to make a post for her, who tries to save the hellenic cultural idetity. She has made many paintings depicting Greek traditional dresses and also the way of life of the last century and she has participated in several expositions. You can admire some of her paintings here and here
Σκιαθίτικη Φορεσιά – Skiathos Costume
Γυναίκα από το Στεφανοβίκειο – Stefanovikeio CostumeΓυναίκα από τη Νέα Μιτζέλα ή Αμαλιάπολη Βόλου – Amaliapolis in Volos or Nea Mitzela Costume
The Maid of Athens was the woman that inspired Lord Byron to write the poem MAID OF ATHENS, ERE WE PART
Η κόρη των Αθηνών ήταν η γυναίκα που ενέπνευσε τον Λόρδο Βύρωνα να γράψει το ποίημά του MAID OF ATHENS, ERE WE PART
According to C. G. Brouzas,Byron’s «Maid of Athens» was born Teresa Macri or Macris in 1797. She was the daughter of Mrs. Tarsia Macri, at whose house Byron lodged briefly in 1809 and in February 1810. Byron apparently fell in love with the 12-year-old girl; in a letter to Henry Drury the poet declares to be «dying for love of three Greek Girls at Athens», «Teresa, Mariana, and Kattinka», and wrote the poem for her before departing for Istanbul. On his way back from Turkey to Morea, on 17 July 1810, he stayed at Mrs. Macri’s house for another ten days. At some point he offered £500 for the girl — an offer which evidently was not accepted.
Σύμφωνα με τον Γ. Βρούζα, επρόκειτο για την Τερέζα Μακρή γεννημένη το 1797. Ήταν κόρη της κυρίας Ταρσίας Μακρή, στο σπίτι της οποίας έμεινε ο Λόρδος Βύρων για λίγες μέρες το 1809 και το Φεβρουάριο του 1810. Φημολογείται ότι ερωτεύτηκε με την 12-χρονη κοπέλα. Σε επιστολή του προς τον Henry Drury ο ποιητής δηλώνει ότι «πεθαίνει για την αγάπη τριών ελληνικών κοριτσιών στην Αθήνα», «Τερέζα, Μαριάνα, και Κατίνκα», και έγραψε το ποίημα γι ‘αυτήν πριν αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη. Κατά την επιστροφή του από την Τουρκία στο Μοριά, στις 17 Ιουλίου 1810, έμεινε στο σπίτι της κας Macri για άλλες δέκα ημέρες. Σε κάποιο σημείο πρόσφερε £ 500 για το κορίτσι – μια προσφορά η οποία προφανώς δεν έγινε δεκτή.
Maid of Athens
Byron never met Teresa again. She eventually married James Black (1803–1868) and died impoverished in 1875 in Athens, Greece.
Ο Βύρων δεν ξανασυναντήθηκε με την κοπέλα η οποία παντρεύτηκε τον James Black και πέθανε πάμφτωχη στην Αθήνα το 1875.
Tereza Makri
Here is the poem…
MAID OF ATHENS, ERE WE PART
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
1.
Maid of Athens, ere we part,
Give, oh give me back my heart!
Or, since that has left my breast,
Keep it now, and take the rest!
Hear my vow before I go,
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
2.
By those tresses unconfined,
Wooed by each Ægean wind;
By those lids whose jetty fringe
Kiss thy soft cheeks’ blooming tinge
By those wild eyes like the roe,
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
3.
By that lip I long to taste;
By that zone-encircled waist;
By all the token-flowers that tell
What words can never speak so well;
By love’s alternate joy and woe,
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
4.
Maid of Athens! I am gone:
Think of me, sweet! when alone.
Though I fly to Istambol,
Athens holds my heart and soul:
Can I cease to love thee? No!
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
– George Gordon Lord Byron
Byron translates Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ as “My life, I love thee.”
δείτε επίσης υπέροχες γκραβούρες με φορεσιές της Αττικής, Πελοποννήσου και όλης της Ελλάδος του 19ου αιώνα πατώντας εδώ
moreover take a look at wonderful engravings of Greek Attiki, Peloponnese and more Greek costumes of the 19th century in this link
Κατά το 18ο και 19ο αιώνα η Κύπρος αποτελούσε μια μικρή επαρχία στην περιφέρεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ονομαστή για την παραγωγή βιοτεχνικών προϊόντων και ξακουστή για το εμπόριο της.
Η Κύπρος εκείνη την περίοδο είχε εξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής και εξαγωγής τυποβαφικών προϊόντων. Η τυποβαφική, το στάμπωμα δηλαδή σχεδίων πάνω σε ύφασμα με καλούπια (ξυλότυπους), είναι μια τέχνηπου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στις Ινδίες. Η τέχνη της τυποβαφικής είχε ευρύτατη διάδοση στην Κωνσταντινούπολη-Βόσπορο, Μικρά Ασία και στον Ελλαδικό χώρο. Στην Κύπρο, με κύριο κέντρο τη Λευκωσία, διαδεδομένη φαίνεται να ήταν η τέχνη των σταμπωτών υφασμάτων, γνωστών ως πασμάδες (τουρκ. basma τυπωμένο ύφασμα). Την τέχνη ασκούσαν αποκλειστικά άνδρες τεχνίτες.
Η τυποβαφική τέχνη συνεχίστηκε και στα νεότερα χρόνια στη μορφή των σταμπωτών μαντηλιών. Η τέχνη φαίνεται πως ανανεώθηκε μετά το 1895 από Αρμένηδες τεχνίτες που ήρθαν στην Κύπρο από την Πόλη, την Αίγυπτο, τη Βηρυτό, τη Μικρά Ασία, φέρνοντας νέα σχέδια και καλούπια. Τα καλούπια των μαντηλάρηδων ήταν καμωμένα από ξύλο ελιάς, καρυδιάς ή σκλίδρου, ήταν μικρότερα από εκείνα των πασματζήδων και τα σχέδια τους ήταν λεπτότερα. Το τύπωμα γινόταν πάνω σε λεπτό, βαμβακερό ύφασμα (τουλπάνι) γνωστό στη Κύπρο ως κουρούκλα, με χρώματα που προέκυπταν από ανάμειξη φυτικών και ορυκτών ουσιών. Οι μαντηλάρηδες ακολουθούσαν μυστικές συνταγές βαφών και διαδικασίες πολύπλοκες που με την πάροδο του χρόνου απλοποιήθηκαν.
Τα σταμπωτά μαντήλια εξελίχθηκαν στην Κύπρο σε αξιόλογη εργαστηριακή βιοτεχνία. Οι μαντηλάρηδες εργάζονταν σε ιδιωτικά εργαστήρια που συχνά βρίσκονταν μέσα στο σπίτι τους. Τα μεγαλύτερα εργαστήρια μαντηλάρηδων στην Κύπρο λειτουργούσαν κυρίως στη Λευκωσία, όπου ήταν το κέντρο της τέχνης αυτής, αλλά και στη Λάρνακα και την Αμμόχωστο. Τα μαντήλια διακρίνονται σε αυτά της κεφαλής και σε αυτά της μέσης (κόξας). Ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της ενδυμασίας και άμεσα συνδεδεμένα με την παραδοσιακή εθιμική ζωή.
A few words on the history of the Printed Scarves
During the 18th and 19th centuries, Cyprus was a small province of the Ottoman Empire, renowned for the production of handicrafts and famous for its trade. At the time, Cyprus had been elevated to one of the most important centres for the manufacture and export of printed fabric. Screen printing, namely the printing of patterns onto fabric by means of stamps, is a craft particularly developed in India. Screen printing widely flourished across Constantinople-Bosporus, in Asia Minor and in Greece. In Cyprus, with Nicosia as the main centre, especially developed was the craft of printed calicos, known as pasmades (Turk. basma = printed cloth, calico). It was a craft exclusively practiced by male artisans.
Screen printing carried on in more recent years, in the form of printed scarves. The craft appears to have been renewed after 1895 by Armenian craftsmen who came to Cyprus from Constantinople, Egypt, Beirut and Asia Minor, bringing with them new patterns and stamps.
Made of olive wood, walnut wood or Oriental alder wood, the scarf makers’ stamps were smaller than those of calico printers and their patterns were finer. Printing was performed on a thin cotton fabric known as kouroukla, in colours yielded through a mixture of vegetable substances and minerals. Scarf makers used secret recipes for their dyes and applied complex processes which in time were to be simplified.
In Cyprus, printed scarves gradually developed into a noteworthy craft industry. Scarf makers worked in private workshops, within their homes. The largest scarf-making workshops in Cyprus operated mainly in Nicosia, the centre of the craft, but also in Larnaka and Famagusta. Scarves were, distinguished between head scarves and waist (koxa) scarves. They, were an integral elementof the Cypriot attire, directly linked to traditional customary living.
Μη διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση… Πείτε μας αν σας άρεσε η ανάρτηση, ρωτήστε ο,τι θέλετε και ας κάνουμε μια συζήτηση γύρω από το θέμα…
Don’t hesitate to leave a comment under the post… Tell us if you liked it, ask questions and let’s discuss on the topic!
«The Greek costumes, after my research, I found that they are the most beautiful in the world. Something that I knew of course from the beginning. So I wanted to photograph them, firstly because I fear that the Greeks have forgotten them and secondly, because I want to present them to those who follow my work. Each outfit is really special, and provides a unique work of art «
festive costume of Agia Anna in North Evia, γιορτινή φορεσιά Αγίας Άννας στη Βόρεια Εύβοια
These are not words of a Greek but of the Belgian photographer Kim de Molaener who, on his own decision, began to work with the Greek Dances Theatre «Dora Stratou», having as purpose to highlight the local costumes of our country and the beauty of Greek province, through his photographs. Especially for this work, the 26 year old successful photographer, used old photographic means, since he does not want anything of the results to resemble to something modern. Many people follow the evolution of the photographer’s collection through his personal page http://www.kimdemolenaer.be
On the occasion of the interview, Kim De Molenar informs us that he has already begun to seek the persons with whom he will work this summer, which will essentially pose in front of the lens wearing traditional costumes. «The project has not finished yet, so I’m looking for girls and boys who would like to cooperate with me this year. So anyone who wishes, can communicate by sending an e-mail to info@kimdemolenaer.be or Facebook» concludes the photographer who has now begun dreaming of his next trip to our country.
A special place in the greek traditional costumes hold the beautiful costumes of Evia island. The photos of Kim that you can see in this article show the wealth and the finesse of the costumes. You can admire more photos and details of the Evian costumes and jewellery in the book «Traditional Greek Costumes of North Evia» printed editione-book
«Οι ελληνικές φορεσιές ύστερα από έρευνα που έκανα ανακάλυψα πως είναι οι πιο ωραίες στον κόσμο. Κάτι που το γνώριζα βέβαια από την αρχή. Θέλησα λοιπόν να τις φωτογραφίσω, πρώτον, γιατί φοβάμαι ότι οι Ελληνες τις έχουν ξεχάσει και, δεύτερον, γιατί ήθελα να τις παρουσιάσω σε όσους παρακολουθούν τις δουλειές μου. Η κάθε στολή είναι πραγματικά ξεχωριστή, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και ένα μοναδικό έργο τέχνης»
festive traditional costumes of Agia Anna in Evia , γιορτινές φορεσιές της Αγίας Άννας Ευβοίας
Αυτά δεν είναι λόγια ενός Έλληνα αλλά ενός Βέλγου φωτογράφου, του Kim de Molaener ο οποίος, ύστερα από δική του απόφαση, άρχισε να συνεργάζεται με τους υπευθύνους του Θεάτρου Ελληνικών Χορών «Δόρα Στράτου», αφού σκοπός του είναι μέσα από τις φωτογραφίες του να αναδείξει τις τοπικές φορεσιές της χώρας μας, καθώς και τις ομορφιές της ελληνικής επαρχίας. Ειδικά γι’ αυτή τη δουλειά ο 26χρονος πετυχημένος φωτογράφος χρησιμοποιεί παλαιά φωτογραφικά μέσα, αφού δεν θέλει με τίποτα το αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι το μοντέρνο. Πολλοί είναι αυτοί που παρακολουθούν την εξέλιξη της συλλεκτικής φωτογράφησης μέσα από την προσωπική σελίδα του φωτογράφου στο Ιντερνετ www.kimdemolenaer.be.
Με αφορμή τη συνέντευξη, ο Κιμ Ντε Μολενάρ μας ενημερώνει πως ήδη έχει αρχίσει να αναζητεί και τα πρόσωπα με τα οποία θα συνεργαστεί φέτος το καλοκαίρι, που ουσιαστικά θα ποζάρουν μπροστά στον φακό του με τις παραδοσιακές στολές. «Το project δεν έχει τελειώσει ακόμα, γι’ αυτό ψάχνω κορίτσια και αγόρια που θα ήθελαν να συνεργαστούν φέτος μαζί μου. Έτσι όποιος ή όποια επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει στέλνοντας ένα e-mail στο info@kimdemolenaer.be ή στο Facebook» καταλήγει ο φωτογράφος που έχει αρχίσει από τώρα να ονειρεύεται το επόμενο ταξίδι του στη χώρα μας.
Ξεχωριστή θέση στις φορεσιές κατέχουν οι πανέμορφες φορεσιές της Εύβοιας των οποίων φωτογραφίες μπορείτε να δείτε σε αυτό το άρθρο. Περισσότερες φωτογραφίες και λεπτομέρειες απο τις Ευβοϊκές φορεσιές μπορείτε να δείτε στο βιβλίο «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια» e-bookprinted edition
Μη διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση… Πείτε μας αν σας άρεσε η ανάρτηση, ρωτήστε ο,τι θέλετε και ας κάνουμε μια συζήτηση γύρω από το θέμα…
Don’t hesitate to leave a comment under the post… Tell us if you liked it, ask questions and let’s discuss on the topic!
Αν νομίζετε οτι τα extension και τα πρόσθετα μαλλιά είναι μία σύγχρονη τάση είστε πολύ μακριά απο την αλήθεια. Οι κοπέλες, όπως και σήμερα, δεν είχαν όλες το προνόμιο να έχουν χοντρές και γυαλιστερές κοτσίδες. Για το λόγο αυτό κατέφευγαν στα ξένα μαλλιά. Στην παράδοση της Βόρειας Εύβοιας, για παράδειγμα στην Αιδηψό, οι μπόλιες στηρίζονταν πάνω στις κοτσίδες, οι οποίες στεφάνωναν το κεφάλι. Τι γινόταν όμως αν οι κοτσίδες αυτές ήταν λεπτές και στενές; Σε αυτή την περίπτωση οι γυναίκες κατέφευγαν στη λύση των ξένων μαλλιών… Τα μαλλιά μεγαλύτερων γυναικών που κρατούσαν σκεπασμένο το κεφάλι κόβονταν, και πλέκονταν πλεξίδα η οποία στεφάνωνε τις υπάρχουσες κοτσίδες. Για το λόγο αυτό ακόμη και σήμερα, μαζί με τη φορεσιά θα δείτε πολύ συχνά και μία κοτσίδα γυναικεία μαλλιά για αυτή τη χρήση! Νομίζετε όμως οτι αυτό συνέβαινε μόνο στην Αιδηψό; Στο χωριό Γούβες ο Γ. Δροσίνης αναφέρει οτι το 1880 οι γυναίκες φημίζονταν για τη μακριά τους κοτσίδα η οποία φαινόταν κάτω απο το μαντίλι, έφτανε μέχρι τα γόνατα και είχε διαφορετικό χρώμα απο τα υπολοιπα μαλλιά των γυναικών! Αυτό γινόταν γιατί οι γυναίκες έκοβαν πολύ κοντά τα μαλλιά τους (για το φόβο της ψείρας) και συνέχεια έπλεκαν αυτά που έκοβαν στην κοτσίδα τους, την οποία εν συνεχεία έβαφαν με καραμπογιά για να έχει ομοιόμορφο χρώμα!!! Τα υπόλοιπα μυστικά τεχνάσματα ομορφιάς που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες στη Βόρεια Εύβοια μπορείτε να τα διαβάσετε στο βιβλίο «Παραδοσιακές Ελληνικές Φορεσιές Βόρεια Εύβοια»
If you think that extensions and fake hair is a contemporary trend, you are far away from what really happened… Every girl of the previous century didn’t have the privilege of bearing long and thick braids, as it happens today, only some of us are lucky! That’s why they had the solution of fake hair. For example in the tradition of North Euboea in Greece, the head-kerchief called mpolia used to be put on the plaited braids that made a wreath on the head. The unlucky women whose braids were thin, used to put over their true braids, a fake one, made of the hair of their mother or other older relative, whose hair was fully covered. That’s why even today we can find in the traditional costumes one or two braids of natural hair for this reason! In the village Gouves of North Evia the writer G. Drosinis mentions that at the year 1880, women were famous for their long braid which reached their knees and had different color from their hair! This happened because women used to cut their hair and plait it in their braid which was then colored black with “karampoyia”, a type of black paint. You can read more secrets about Greek traditional women in the book “Greek traditional costumes of North Evia”
greek culture/ελληνικός πολιτισμός 