Ο «ταύρος των Ωρεών» ένα σημαντικό γλυπτό της Βόρειας Εύβοιας

Ένα σημαντικό γλυπτό που κοσμεί την Βόρεια Εύβοια είναι και ο γνωστός «Ταύρος των Ωρεών» , που αποτελεί και σήμα κατατεθέν των Ωρεών.

Ο Ταύρος απο το πλάι πηγη

Ο Ταύρος των Ωρεών βρέθηκε την 25η Αυγούστου του 1965, στη θάλασσα, σε βάθος 2,5 μ, κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης του λιμανιού. Ο βορειοευβοέας ερευνητής Αλ. Καλέμης γράφει: «Μέχρι τότε η προεξέχουσα της άμμου πλάτη του Ταύρου, φαινόταν σαν ένας λείος λευκός βράχος, ιδανικός για το χτύπημα χταποδιών. Προφανώς, κατά τη λεηλασία της Ωρεού από τον Άτταλο (199π.Χ.), αφού αποσπάστηκαν τα χρυσά κέρατα και τα μπροστινά πόδια του Ταύρου, το υπόλοιπο ογκώδες μαρμάρινο γλυπτό δεν κατέστη δυνατόν να φορτωθεί σε πλοίο και εγκαταλείφτηκε στην ακτή.»

Η τοποθέτηση του στο βάθρο ολοκληρώθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1966. Ο κ. Α. Σταμούλος, συντηρητής αρχαιοτήτων της ΙΑ ΕΠΚΑ μιλάει αναλυτικά για την εύρεση και την συντήρησή του στην Ημερίδα «Ο αρχαίος κόσμος της Β. Εύβοιας και η επιρροή του στον 21ο αιώνα»

Πρόκειται για ένα ολόγλυφο ανάθημα φυσικού μεγέθους που παριστάνει ταύρο σε στάση επίθεσης. Είναι κατασκευασμένος από λευκό μάρμαρο και ζυγίζει περίπου 4,8 τόνους. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο και βάρος γλυπτά που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο. Ο αρχαίος γλύπτης επεξεργάστηκε έναν αρχικό όγκο μαρμάρου περίπου 8 τόνων. Οι διαστάσεις του γλυπτού είναι 3,20 μ μήκος, σωζόμενο ύψος 1,30 μ και πλάτος 0,75 μ. Οι διαστάσεις του βάθρου είναι 3,20μ μήκος, 1,30 μ ύψος και 1,15 μ πλάτος.

Ο Ταύρος των Ωρεών : πηγή

Η πίσω αθέατη πλευρά του ταύρου είναι ημίεργη. Το γλυπτό σώζεται σχεδόν ακέραιο, με εξαίρεση τα ένθετα κέρατα (που ήταν κατασκευασμένα από άλλο υλικό, πιθανότατα από μάρμαρο άλλου χρώματος , αν και άλλοι λένε απο χρυσό), τμήμα της ουράς και τα πόδια, τα οποία έχουν σπάσει από τον μηρό και κάτω, προφανώς γιατί δεν είχαν την ίδια αντοχή με το συμπαγές υπόλοιπο σώμα, κατά την πτώση του στη θάλασσα. Τα μέλη αυτά δεν έχουν βρεθεί.

Δείτε τα ιστορικά στοιχεία για το άγαλμα από τον καθηγητή Goette Hans Rupprecht  του Πανεπιστημίου Gessen της Γερμανίας απο την Ημερίδα «Ο αρχαίος κόσμος της Β. Εύβοιας και η επιρροή του στον 21ο αιώνα»

Η κατασκευή του χρονολογείται στα τέλη 4ου- αρχές 3ου π.Χ. αιώνα και κατά πάσα πιθανότητα κατασκευάστηκε σε κάποιο αττικό εργαστήριο και έπειτα μεταφέρθηκε στους Ωρεούς. Ενδεχομένως, κοσμούσε κάποιο ταφικό μνημείο ενός επιφανούς πολίτη των Ωρεών. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι υπήρξε το σύμβολο της αρχαίας πόλης  ενώ άλλοι μελετητές το συνδέουν με την ύπαρξη κάποιου ιερού στην περιοχή, θεωρώντας το αφιέρωμα του Δημητρίου του Πολιορκητή με σαφές εικονογραφικό πολιτικό νόημα, που αναφέρεται στην ανασύσταση του Κοινού των Ευβοέων από το Μακεδόνα ηγεμόνα.  Να σημειώσουμε οτι η χρονική περίοδος κατασκευής του Ταύρου ήταν περίοδος ευμάρειας, μιας και για την Βόρεια Εύβοια, η περίοδος της ηγεμονίας του Δημητρίου του Πολιορκητή ήταν η περίοδος της μεγαλύτερη ακμής της. Τότε ανασυστάθηκε το «Κοινόν των Ευβοέων» , όπου οι ευβοϊκές πόλεις αποφάσισαν να ενωθούν έχοντας  κοινούς νόμους, πολίτευμα, ακόμη και νομίσματα. Την ίδια περίοδο οι Ευβοείς έστελναν αντιπροσώπους , Ιερομνήμονες, και στη Δελφική Αμφικτυονία.

Το μοτίβο του ταύρου σχετίζεται επίσης με τη Διονυσιακή λατρεία και δεδομένου οτι στη Βόρεια Εύβοια λατρευόταν ο Διόνυσος   (πολυστάφυλος Ιστιαία) ενδεχομένως το άγαλμα να σχετίζεται και με τη λατρεία του θεού.

πηγές:

https://www.palmosev.gr/60860/

http://taxidievia.blogspot.gr/2017/04/45-3.html

http://taxidievia.blogspot.gr/2017/04/46.html

https://www.facebook.com/SyllogosOreon/

 

 

 

Advertisement

Ο Καβάφης γράφει για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα / Kavafis wtites for the Parthenon Marbles’ Return

«…η Μεγάλη Βρετανία κρατεί αυτά τα μάρμαρα ως παρακαταθήκη μέχρις ότου της ζητηθούν από τους τωρινούς ή οποιουσδήποτε μελλοντικούς κυρίους της Πόλης των Αθηνών και μετά από ένα τέτοιο αίτημα αναλαμβάνει χωρίς διατυπώσεις ή διαπραγματεύσεις να τα επανατοποθετήσει όσο είναι δυνατόν στα μέρη από όπου είχαν αφαιρεθεί και στο μεταξύ θα φυλάσσονται προσεκτικά στο Βρετανικό Μουσείο». Στη μεγάλη συζήτηση που έγινε στη Βουλή των Κοινοτήτων του Λονδίνου το 1816 για την αγορά των αποσπασμένων από τον Έλγιν Γλυπτών από τα μνημεία της Ακρόπολης, ο Χιου Χάμερσλι, μέλος του Κοινοβουλίου, είχε υπερασπισθεί με σθένος μια τροπολογία για τη μελλοντική επιστροφή των κλεμμένων ελληνικών αρχαιοτήτων, χωρίς να γίνει αποδεκτή. Ο Χάμερσλι υπήρξε ένας από τους πολλούς Βρετανούς οι οποίοι στα χρόνια που θα ακολουθούσαν είχαν τη «γενναιότητα», όπως τη χαρακτηρίζει σε κείμενό του ο Έλληνας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, να σταθούν αντίθετοι της άρνησης των βρετανικών κυβερνήσεων για την επιστροφή των Γλυπτών στην Ελλάδα.

Εδώ σήμερα θα φιλοξενήσουμε τους λόγους  και κείμενα του  Κ.Π.Καβάφη για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, αναλογιζόμενοι τελικά για πόσα χρόνια θα πρέπει να ζητάμε να επιστραφούν αντικείμενα που ανήκουν στο ελληνικό έθνος, στον τόπο καταγωγής τους…

Nεώτερα περί των Eλγινείων Mαρμάρων

O θάνατος των πολιτικών ή διεθνών ζητημάτων είναι η λήθη. Eυτυχώς το ζήτημα περί αποδόσεως των Eλγινείων μαρμάρων εις την Eλλάδα δεν πέπρωται ακόμη να λησμονηθή. Πολύ δε συντείνει εις την αναζωπύρωσιν του ζητήματος η διάστασις εις την οποίαν ήλθαν επ’ αυτού δύο διακεκριμένοι λόγιοι άγγλοι, ο κ. Φρειδερίκος Xάρισσον και ο κ. Tζαίημς Nώουλς, διευθυντής του περιοδικού O 19ος αιών. Eν τω Λονδινείω περιοδικώ H Δεκαπενθήμερος Eπιθεώρησις ο κ. Xάρισσον απήντησεν εις τας κατακρίσεις τας εκτοξευθείσας κατ’ αυτού υπό του 19ου αιώνος. Δεν θα αναγράψω όλα τα επιχειρήματα δι’ ων ο κ. Xάρισσον υποστηρίζει την θεωρίαν του περί αποδόσεως των μαρμάρων. Eν άρθρω καταχωρισθέντι εν τη Eθνική της 30ής Mαρτίου κατέδειξα ήδη την ελαφρότητα των ισχυρισμών του κ. Nώουλς. Θέλω μόνον μεταφράση επεξηγήσεις τινάς ας δίδει ο κ. Xάρισσον εν τω νέω του άρθρω. Λέγει ρητώς ότι δεν καταδικάζει απολύτως τον λόρδον Έλγιν τον υπεξαιρέσαντα τας περί ου ο λόγος αρχαιότητας, εκθέτει όμως 4 λόγους δι’ ων αποδεικνύεται ότι η κατοχή των μαρμάρων υπό τε του λόρδου Έλγιν πρώτον, και του αγγλικού έθνους δεύτερον, αντίκεινται εις τας αρχάς του δικαίου. «α΄. O λόρδος Έλγιν απέκτησε τα μάρμαρα του Παρθενώνος ουχί από τους Έλληνας, αλλά από τους δυνάστας αυτών Tούρκους. β΄. Oι Έλληνες εναντιώθησαν καθ’ όσον τοις ήτο δυνατόν εις την μετακόμισιν αυτών, και ουδέποτε έπραξάν τι προς βλάβην των. γ΄. Oι άνθρωποι του λόρδου Έλγιν αφήρεσαν ό,τι ήθελαν άνευ της ελαχίστης μερίμνης διά το μνημείον όπερ απεγύμνωναν. δ΄. Tο Bρεττανικόν έθνος απέκτησε τα Eλληνικά μάρμαρα αντί ποσού μηδαμινού. Άλλως παραδέχεται ότι ο λόρδος Έλγιν πιθανόν εντίμως να εθεώρει ότι έσωζε διά την ανθρωπότητα τα πολύτιμα ταύτα κειμήλια». Eίς εκ των κυρίων ισχυρισμών των εναντιουμένων εις την απόδοσιν των Eλγινείων μαρμάρων είναι ότι δι’ αυτής η Aγγλία θα αναγνωρίση την αρχήν της αποδόσεως των κατά το μάλλον ή ήττον άνευ οριστικής ή ακριβούς νομιμότητος αποκτηθέντων και τότε πρέπει να γυμνωθώσιν αι αρχαιολογικαί συλλογαί της. Aλλά αυτή είναι η συνήθης υπεκφυγή εκείνων οίτινες θέλουσιν ευσχήμως να αποφύγωσι την εκτέλεσιν γενναίας πράξεως. Φοβούνται τας συνεπείας. Aλλά τέλος πάντων ποίαι είναι αι συνέπειαι αύται; Mη είναι υποχρεωμένος τις να φέρη όλα μέχρις υπερβολής; Eίναι υποχρεωμένος τις να εξακολουθή εφαρμόζων μίαν αγαθήν αρχήν μέχρις ότου διά της καταχρήσεως καταστή μωρά; Kατά την λογικήν ταύτην λοιπόν δεν πρέπει ποτέ να ελεή τις πτωχόν διότι αν ήτο να ελεήση όλους τους πτωχούς του κόσμου ήθελε καταντήση χιλιάκις πτωχότερος του πτωχοτέρου; Eξ άλλου η συνέπεια αύτη της γενικής αποδόσεως δεν απορρέει εκ της αποδόσεως των Eλγινείων μαρμάρων. O κ. Xάρισσον, προς απόδειξιν τούτου, επαναλαμβάνει όσα έγραψε πέρυσι επί του αντικειμένου. O κ. Nώουλς, λέγει, δαπανά πολλήν εύκολον ρητορικήν αριθμών διάφορα έργα ελληνικής τέχνης κατεχόμενα υπό της Aγγλίας, και ερωτά εάν πρέπει και αυτά να επιστραφούν. «Bεβαίως όχι! Eποίησα διάκρισιν φανερωτάτην. Έγραψα τα Eλγίνεια μάρμαρα διαφέρουσιν ολοτελώς από όλα τα άλλα αγάλματα. Δεν είναι αγάλματα. Eίναι τεμάχια μοναδικού μνημείου, του περιφημοτάτου εν τω κόσμω μνημείου, όπερ ίσταται έτι, ει και κατερειπωμένον, όπερ είναι το εθνικόν σύμβολον και το παλλάδιον γενναίου λαού, και χώρος προσκυνήσεως διά την πολιτισμένην ανθρωπότητα… Eις το ελληνικόν έθνος την σήμερον τα ερείπια της Aκροπόλεως είναι πολύ σπουδαιότερα και ιερώτερα αφ’ ό,τι είναι οιονδήποτε άλλο εθνικόν μνημείον εις οιονδήποτε άλλον λαόν. Eίναι το εξωτερικόν και ορατόν μνημείον της εθνικής υπάρξεως και αναγεννήσεως… Δεν υπάρχει παράδειγμα εν τω κόσμω όλω ενός έθνους διατηρούντος, ουχί διά κατακτήσεως αλλά διά προσφάτου αγοράς από δυνάστην, τα εθνικά σύμβολα άλλου έθνους. Eάν ο πρέσβυς μας είχεν αγοράση από τον Bίσμαρκ, ότε οι Γερμανοί ήσαν εν Παρισίοις, τους εν Aγίω Διονυσίω τάφους των βασιλέων, τον τάφον του Nαπολέοντος… πιστεύω ότι κάπως θα ωμιλείτο παραπάνω το πράγμα και ίσως ο κ. Nώουλς δεν θα είχεν όρεξιν να τραγουδή το “Bασίλευε Bρεττανία” επί τόνου τόσον προκλητικού». Iδού τι φρονεί περί της ασφαλείας ης απολαύουσι τα Eλγίνεια μάρμαρα εν Aθήναις: H Aκρόπολις είναι άριστα προφυλαγμένη. Δεν είναι ολιγώτερον ασφαλής του Bρεττανικού Mουσείου. «Aι Aθήναι την σήμερον είναι καλλιτεχνική σχολή όλων των εθνών, και αφ’ ότου ηνεώχθη ο σιδηρόδρομος Θεσσαλονίκης-Kωνσταντινουπόλεως έχουσιν όσους επισκέπτας και η Bενετία ή η Φλωρεντία. Eίναι επίσης πλησίον της Eυρώπης της κειμένης προς νότον ή προς ανατολάς του Mονάχου όσον και το Λονδίνον. H ιδέα την οποίαν φαίνεται να έχη ο κ. Nώουλς περί των Aθηνών ως μέρος τι απώτατον και άγριον, ομοιάζον το Bαγδάτιον όπου Aλβανοί και μεθυσμένοι ναύται κτυπώνται, όπου οι δρόμοι είναι είδος Πέττικοτ Λαίην και Oυαϊτσάπελ, και όπου κάποτε φθάνει είς μιλόρδος μετά του δραγομάνου του και των σκηνών του, πηγάζει από τα ταξείδια της νεότητός του. Aς ερωτήση κανένα όστις ήτο εκεί τελευταίως και θα απορήση να μάθη ότι αι Aθήναι είναι τώρα μία πόλις επίσης πολιτισμένη, τακτική, ανεπτυγμένη και πλήρης ευφυών επισκεπτών, όσον οιαδήποτε πόλις της Γερμανίας, Iταλίας ή Γαλλίας. Ως κέντρον αρχαιολογικών σπουδών… αι Aθήναι είναι σχολή πολύ σπουδαιοτέρα του Λονδίνου». Eις τας αυθαδείας του Nώουλς περί του ελληνικού έθνους απαντά ο κ. Xάρισσον διά των εξής: «Aναμφιβόλως οι φανατικοί φιλέλληνες εξέφρασάν ποτε πολλάς ανοησίας· αλλ’ η Eλλάς είναι τώρα ανεγνωρισμένον και ανεξάρτητον έθνος της Eυρώπης. Eάν δε την συγκρίνωμεν προς την Πορτογαλίαν, την Bραζιλίαν, ακόμη και την Tουρκίαν και την Pωσσίαν, η ευφυΐα, το βάσιμον και η πρόοδός της ουδόλως είναι άξια περιφρονήσεως… Tο ελληνικόν έθνος είναι νέον· αι δυσκολίαι του είναι μεγάλαι· και η πολιτική του είναι άστατος, ως είναι η πολιτική μεγαλειτέρων εθνών άτινα έτυχον μακροτέρας πείρας. Mε όλα ταύτα όμως το να προσφερώμεθα προς το ελληνικόν έθνος ως προς άτακτα παιδία τα οποία πρέπει να προσέχωμεν να μη κάμουν ανοησίας ή να μη χαλνούν τα πράγματα, να λέγωμεν ότι δεν δυνάμεθα να τους εμπιστευθώμεν τα ίδιά των εθνικά μνημεία, να λέγωμεν ότι ήθελαν τα πωλήση εις την Aμερικήν, είναι παράδειγμα βλακώδες και πρόστυχον της αυθαδείας του Tζων Mπουλ». Eν άλλω μέρει του άρθρου του ο κ. Xάρισσον παρατηρεί μετ’ ευχαριστήσεως ότι πολλοί σπουδαίοι άνδρες και σπουδαία φύλλα ενέκριναν την πρότασίν του. «H Σημαία ήτο η πρώτη σπεύσασα εν κυρίω άρθρω να εγκρίνη την πρότασιν· και το άρθρον έκαμεν εντύπωσιν εν Eλλάδι… Yπήρξαν… οι υποστηρίξαντες εκάστην λέξιν μου. Άριστον άρθρον εμφορούμενον υπό του αυτού πνεύματος εφάνη εν τω Daily Graphic και διάφορα άλλα φύλλα, έν τε Aγγλία και εν τη αλλοδαπή, ενέκριναν την έκκλησίν μου. O κ. Ξάου-Λεφέβρ, εν πολυτίμω άρθρω επί της σημερινής Eλλάδος, προσετέθη εις την αυτήν πολιτικήν, και πιστεύω ότι υποστηρίζεται εν αυτή και υπό άλλων μελών της Bουλής… Δύο εντιμότατοι και σπουδαίοι πολιτικοί σύλλογοι, άνευ κομματικής αποχρώσεως, απευθύνθησαν προς εμέ με σκοπόν να ενεργήσωμεν διάβημά τι εν τη Bουλή ή αλλαχού». Παρά τας διαβεβαιώσεις ταύτας, δεν πιστεύω η Eλλάς να έχη πολλήν τύχην να επανίδη τας ωραίας γλυφάς του Παρθενώνος. Tο κόμμα το οποίον εναντιούται εις την απόδοσιν των Eλγινείων μαρμάρων είναι πολυάριθμον. Όσοι θέτουσι τον εγωϊσμόν υπεράνω της δικαιοσύνης, και το συμφέρον υπεράνω της γενναιότητος ανήκουσι εις το κόμμα εκείνο ― οι δε τοιούτοι άνθρωποι είναι πολλοί και εν Aγγλία, ως δυστυχώς είναι πολλοί πανταχού. Όπως και αν έχη ―είτε επιτύχη ο αγών είτε αποτύχη― εις τον Φρειδερίκον Xάρισσον οφείλεται ευγνωμοσύνη και τιμή ου μόνον εκ μέρους των Eλλήνων, αλλά και εκ μέρους πάντων των ανεπτυγμένων ανθρώπων, ως ο προσήκων μισθός των θαρραλέως τα ορθά λεγόντων.

(Κ.Π. Καβάφης, Τα πεζά (1882;-1931), Φιλολογική επιμέλεια Mιχάλης Πιερής, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003)

«Give back the Elgin Marbles» by K.P.Kavafis

In the number for March the Nineteenth Century has published, under the heading of «The joke about the Elgin Marbles», an article which is in one sense remarkable. The readers of the Rivista are doubtless aware of the recent movement in England in favour of restoring to Greece the marbles which some 80 years ago were seized and removed from the Acropolis by Lord Elgin, on the plea that he would take greater care of them. The learned and eloquent Mr. Frederic Harrison advocated the restitution in his article, «Give back the Elgin Marbles», in the Nineteenth Century. I will not dwell on the merits of Mr. Harrison’s article, beyond to remark that all his statements and arguments are well-founded, besides being generous; but, strange to say, some people consider generosity incompatible with common sense. The article, «The joke about the Elgin Marbles», is written by the Editor of the Nineteenth Century, Mr. James Knowles, and purports to answer Mr. Harrison. According to Mr. Knowles, Mr. Harrison is not in earnest; his article is merely a test of his countrymen’s sense of humour and a specimen of the art of the modern demagogue, who finds arguments in support of any theory. Such is the opinion of Mr. Knowles. He appears to be thoroughly convinced, which is not unimportant, —it being thus certain that his doctrine has at least one follower. —But the impartial reader will differ, I think, from Mr. Knowles in spite of his fervency of faith which, it is commonly believed, is catching. His article is at once ungenerous and poor in argument. Aridity in style and prolixity of cheap wit render its perusal a heavy task even for those to whom the restitution of the Elgin Marbles is of direct interest, —I mean the true friends of Hellas and of the unity of Hellenic tradition. Under the influence of his excitement —for I do not doubt that the article was written in a moment of mental paroxysm— Mr. Knowles makes the most audacious statements. He extols the vandalic act of Elgin, and his gratitude is so great that he would fain give Elgin a place amongst the benefactors of mankind — δίος ανήρ, καλός καγαθός ανήρ. He vilifies Byron. He associates the carrying away of the marbles with the glorious victories of Nelson. He thinks that if the marbles are restored, Gibraltar, Malta, Cyprus, India must be given away also —forgetting that if those possessions are necessary to British trade and to the dignity and safety of the British Empire, the Elgin Marbles serve no other purpose than that of beautifying the British Museum. He regards as trivial Mr. Harrison’s remark that the climate of Bloomsbury is injurious to the sculptures and expresses the fear that, if handed over to Greece, they may be destroyed «any day in the next great clash of the Eastern question», — forgetting that wisdom dictates the remedy of present evils before guarding against future ills. He observes that were Mr. Harrison’s advice followed «and what we hold in trust given back to Greece, how soon might not one of its transitory Governments yield to the offer of a million sterling from Berlin, or two millions sterling from New-York — or for dividing and scattering them among many such buyers». This is a grave imputation on the character of Greek statesmen, and rests on no foundation of fact. To the best of my knowledge the «transitory», or other, Governments of Greece have taken the utmost care in their power of ancient monuments; they have made laws prohibiting illegal traffic in Greek antiquities; and they have established several well-stocked and well-managed Museums. He appears to question the claim to the marbles of «the mixed little population which now lives upon the ruins of ancient Greece», — which is treading on slippery ground as, although I know nothing of Mr. Knowles’ ability in historical criticism, it is doubtful whether he is able to prove a theory, in attempting to support which even the renowned Fallmerayer failed. Mr. Knowles states also the financial part of the question. He says that Lord Elgin in all spent ístg. 74.000, and that the mere cash value of the marbles is at the present moment reckoned in millions. A very advantageous venture! — and so many millions’ loss to Greece. But I will transcribe no more of the remarks of the Editor of the Nineteenth Century. It is not clear to me what motive prompted him to write this article; whether solicitude for the artistic wealth of his country, or mere literary «cacoethia scribendi»? If the former, it ought to be borne in mind that it is not dignified in a great nation to reap profit from half-truths and half-rights; honesty is the best policy, and honesty in the case of the Elgin Marbles means restitution. If the latter, and he wrote merely in order to outrival the eloquent, clever and sensible article of Mr. Harrison, it is much to be regretted that he did not consider the great French author’s wise warning: «Qui court après l’esprit attrape la sottise».

(Κ.Π. Καβάφης, Τα πεζά (1882;-1931), Φιλολογική επιμέλεια Mιχάλης Πιερής, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003)

Διαδικτυακοί τόποι υπερ της επιστροφής των Μαρμάρων- Sites for Marbles Reunion

http://www.marblesreunited.org.uk/

http://www.parthenonuk.com/

http://www.parthenoninternational.org/

 

Πρoστατευμένο: 12 Ανοιχτά online δωρεάν ακαδημαϊκά μαθήματα ελληνικών πανεπιστημίων για τα μνημεία και την τέχνη της Αρχαίας Ελλάδας

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με κωδικό. Για να το δείτε εισάγετε τον κωδικό σας παρακάτω:

Συνθηματικό:

ΕΝΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Το τελευταίο τεύχος του «εν Βόλω», τχ. 37-38, αφιερωμένο στον πολιτισμό του Νομού Μαγνησίας, επικεντρώνεται στην πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής, με μια καταγραφή των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, των μουσείων, των βιβλιοθηκών και των αρχείων.

Με τη μορφή ευσύνοπτου αλλά και επικαιροποιημένου οδηγού και με την επιμέλεια του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Θεσσαλικών Σπουδών, επιχειρείται μια καταγραφή του συνόλου των αρχαιολογικών χώρων και σημείων του Νομού, αλλά και των δύο αρχαιολογικών μουσείων, Βόλου και Αλμυρού.

Παρουσιάζονται τα 33 Μουσεία που αποτελούν το «Δίκτυο Ιστορικών και Λαογραφικών Μουσείων» του Νομού Μαγνησίας, τις δύο ιστορικές βιβλιοθήκες Μηλεών και Ζαγοράς και τα αρχεία των Γενικών Αρχείων του Κράτους Ν. Μαγνησίας και του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου. Ξεχωριστή ενότητα αποτελεί η Προβιομηχανική κληρονομιά και το Τρενάκι Πηλίου. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις μορφές αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, και κυρίως από την εκπαιδευτική κοινότητα, με ενδεικτικά κείμενα για εκπαιδευτικά προγράμματα που πραγματοποιούνται στην περιοχή μας από διάφορους φορείς, καθώς και με άρθρα (προτάσεις, σκέψεις, παρουσιάσεις) με κεντρικό θέμα τους τρόπους αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το αφιέρωμα συνοδεύει ο πρώτος αρχαιολογικός χάρτης της Μαγνησίας, που εκδίδεται με επιμέλεια του Ινστιτούτου αρχαιολογικών Σπουδών Θεσσαλίας. Πρόκειται για χάρτη διαστάσεων 97Χ65 εκ. στη μία όψη του οποίου χωροθετούνται όλα τα σημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, ενώ στην άλλη όψη του υπάρχουν οι απαραίτητες συνοδευτικές πληροφορίες.

Στον δεύτερο χάρτη που επίσης συνοδεύει το τεύχος, τον χάρτη του Βόλου (2004) σε επιμέλεια της καθηγήτριας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ Βίλμας Χαστάογλου, με επισημαίνονται όλα τα κτήρια του πολεοδομικού συγκροτήματος, που έχουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ή ιστορικό ενδιαφέρον.

Κατεβάστε το περιοδικό από τον παρακάτω σύνδεσμο

http://srv1-vivl-volou.mag.sch.gr/enVolo_37#/0

Η Αρχαία Κόρινθος σε 3D ψηφιακή παρουσίαση!

Mία ιδιαίτερα αξιόλογη ανακατασκευή με ψηφιακά μέσα της αρχαίας πόλης της Κορίνθου όπως ήταν στο δεύτερο αιώνα μ.Χ. την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρουσιάζεται σε ένα ολιγόλεπτο video

Είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς τριών ανθρώπων (Danila Loginov, Andrey Zarov και Vyacheslav Derbenev) μελών της δημιουργικής ομάδας History 3D. Οι δημιουργοί συγκέντρωσαν το σχετικό ιστορικό υλικό από διάφορες πηγές στο διαδίκτυο και με τη χρήση εξειδικευμένου λογισμικού κατάφεραν να ‘επαναφέρουν στη ζωή’ την ένδοξη, αρχαία πόλη της Κορίνθου που δεν υπάρχει πια. 

Το καταπληκτικό video περιέχει όλη την πόλη, το κεντρικό τμήμα της Αγοράς, το ναό του Απόλλωνα, το θέατρο και το Ωδείο καθώς επίσης και τον ιππόδρομο, το Γυμνάσιο, το ναό του Ασκληπιού και το αμφιθέατρο. Κοντά στην πόλη με τα τείχη και τους ναούς διακρίνεται φυσικά ο Ακροκόρινθος.

Δείτε το :

πηγη

Ο Κολοσσός της Ρόδου επιστρέφει-Colossus of Rhodes can be back

Όταν οι άνθρωποι εμπνέονται απο τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό μπορούν να δημιουργήσουν πραγματικά απίθανα πράγματα! 7 νέοι άνθρωποι συνεργάστηκαν και δημιούργησαν ένα project με θέμα ένα κτίριο αφιερωμένο στον Κολοσσό της Ρόδου που φιλοδοξούν να χτιστεί στη Ρόδο. Δείτε εδώ πώς ενα μνημείο τέχνης θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν σύγχρονο πολυχώρο πνευματικής ζωής ενώ παράλληλα να αποτελεί ένα σύγχρονο θαύμα αρχιτεκτονικής.

When people are inspired by ancient Greek culture can create truly amazing things! 7 young people worked together and created a project on a contemporary building dedicated to the Colossus of Rhodes looking forward to build it on the Rhodes Island of Greece. Here’s how an art monument could be transformed into a modern cultural centre  while still constituting a modern architectural marvel.

πηγή

How was the Athens Acropolis in the ancient times/Πως ήταν η Ακρόπολη των Αθηνών στην αρχαιότητα

 

Boetticher, Adolf Die Akropolis von Athen nach den Berichten der alten und den neuesten Erforschungen — Berlin, 1888

Luckenbach, Hermann Die Akropolis von Athen — München und Berlin, 1905

Luckenbach, Hermann Die Akropolis von Athen — München und Berlin, 1905

Luckenbach, Hermann Die Akropolis von Athen — München und Berlin, 1905

Μπορείτε να κάνετε εικονική περιήγηση της Ακροπόλεως/ you can have a virtual tour of Acropolis hill στον οδηγό εδώ – on this link

Δείτε όλα τα μυστικά του Παρθενώνα στο παρακάτω βίντεο…/See all the secrets of the Parthenon in the following video…

Μην ξεχνάτε!! Αν σας άρεσε το άρθρο like και share!!

The gold-ivory statue of Athena Goddess of Wisdom/ Το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς της Θεάς της Σοφίας

Η Αθήνα ήταν διάσημη για την Ακρόπολή της στην οποία υπήρχε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς της Θεάς της Σοφίας. Μπορείτε να κατεβάσετε εδώ ένα ενδιαφέρον pdf που αναφέρεται στη λατρεία της Αθηνάς στην Αθήνα.  Στο post αυτό σας παρουσιάζουμε την αναπαράσταση του χρυσελεφάντινου αγάλματος της θεάς όπως απεικονίστηκε από τον Arthur Cook το 1925

Athens was famous for its Acropolis where there was the gold- ivory statue of Athena, the Goddess of Wisdom.  In this post we present the representation of the gold and ivory statue of the goddess as depicted by Arthur Cook in 1925

Athena gold-ivory statue of Parthenon Cook, Arthur B. 1925

Πρoστατευμένο: BIBLIOGRAPHY FOR ARCHAEOLOGY FINDINGS ON CRETE ISLAND/ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με κωδικό. Για να το δείτε εισάγετε τον κωδικό σας παρακάτω:

Συνθηματικό:

Το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία στην Ολυμπία- the golden-ivory statue of Zeus in Olympia

Πριν από 3000 χρόνια η Ολυμπία αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό θρησκευτικό κέντρο στη νοτιοδυτική Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το Δια, τον βασιλιά των θεών, και τον τιμούσαν εδώ σε τακτά χρονικά διαστήματα με πολλές λατρευτικές εκδηλώσεις. Οι τελευταίες περιλάμβαναν και αθλητικούς αγώνες. Οι πρώτοι ολυμπιακοί αγώνες οργανώθηκαν το 776 π.Χ. από τότε και επί 1100 χρόνια, οι αγώνες γινόταν κάθε 4 χρόνια. Στη διάρκειά τους σταματούσαν οι πόλεμοι.

Ο ναός του Δία

Κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα οι πολίτες της Ολυμπίας αποφάσισαν να οικοδομήσουν έναν ναό για να τιμήσουν το Δία. Το μεγαλόπρεπο οικοδόμημα χτίστηκε ανάμεσα στα 466 και 456 π.Χ. Κατασκευάστηκε από λίθινους ογκόλιθους και συμπαγείς κίονες. Για λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του δεν υπήρχε άγαλμα του Δία, ώσπου αποφασίστηκε να γίνει κι αυτό. Ανατέθηκε στον περίφημο Αθηναίο γλύπτη Φειδία.

Η κατασκευή του αγάλματος

Η γλύπτης Φειδίας, ήδη είχε φτιάξει άλλα δύο υπέροχα αγάλματα στην Αθήνα, της θεάς Αθηνάς. Στην Ολυμπία ο Φειδίας με τους συνεργάτες του αρχικά έφτιαξε μια ξύλινο κατασκευή προκειμένου να λειτουργήσει ως σκελετός του αγάλματος. Στη συνέχεια το κάλυψαν με πλάκες από ελεφαντόδοντο για να απεικονίσουν τη γυμνή επιδερμίδα του θεού και φύλλα χρυσού για τα ενδύματά του. Οι τεχνίτες κάλυψαν τις συνδέσεις τόσο καλά ώστε τα άγαλμα να δείχνει ενιαίο. Το άγαλμα ήταν τοποθετημένο πάνω σε θρόνο με ένθετες διακοσμήσεις από έβενο και πολύτιμους λίθους. Όταν ολοκληρώθηκε το ύψος του ήταν 13 μέτρα και το κεφάλι του έφτανε σχεδόν στην οροφή του ναού. Έδινε την εντύπωση πως αν σηκωνόταν ο Ζευς όρθιος θα σάρωνε την οροφή! Στους τοίχους του ναού κατασκευάστηκαν εξέδρες προκειμένου οι επισκέπτες να θαυμάζουν από κοντά το πρόσωπο του θεού. Μετά την ολοκλήρωσή του, το 435 π.Χ. το άγαλμα αποτέλεσε τα επόμενα 800 χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του κόσμου.

Η απαγωγή του αγάλματος

Γύρω στο 40 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καλιγούλας, πρόσταξε να μεταφερθεί το άγαλμα στη Ρώμη. Όμως, σύμφωνα με την παράδοση, όταν έφτασαν οι εργάτες για να το διαλύσουν, το άγαλμα έβγαλε ένα τόσο τρανταχτό γέλιο, ώστε σκόρπησαν από το φόβο τους. Αργότερα, το 391 μ.Χ. με την άνοδο του χριστιανισμού, οι Ρωμαίοι απαγόρευσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες κι έκλεισαν τους ελληνικούς ναούς. Στη συνέχεια το άγαλμα του Δία μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 462 μ.Χ. μια πυρκαγιά κατάστρεψε το ανάκτορο, όπου βρισκόταν το άγαλμα, με αποτέλεσμα να χαθεί οριστικά.

Κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα η περιοχή της Ολυμπίας συγκλονίστηκε από σεισμούς. Ο ναός και το στάδιο καταστράφηκαν από κατολισθήσεις και πλημμύρες, ενώ η λάσπη κάλυψε ό,τι απέμεινε. Κάτω από τη λάσπη διατηρήθηκαν τα υπολείμματα , τα οποία ανακάλυψαν στην εποχή μας οι αρχαιολόγοι. Σήμερα, οι επισκέπτες μπορούν να επισκεφτούν τα ερείπια του ναού και τη θέση όπου βρισκόταν το άγαλμα.

πηγή:polioxni.wordpress.com

Μάθετε ακόμη για το  άγαλμα της Φρασίκλειας , χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς στην Αθήνα και τον Κολοσσό της Ρόδου

M. Quatremère-de-Quincy, Le Jupiter Olympien ou l’art de la sculpture antique. Paris 1815.

Before 3000 years, Olympia was a very important religious center in southwestern Greece. The ancient Greeks worshiped Zeus, the king of gods, and performed here regularly many religious events which included athletic competitions. The first Olympic Games were organized in 776 BC and took place every four years. During them wars stopped.

The temple of Zeus

During the 5th BC century citizens of Olympia decided to build a temple to honor Zeus. The magnificent structure was built between 466 and 456 BC manufactured by stone boulders and massive columns. For a few years after its completion the citizens decided to purchase a statue of Zeus. The project was commissioned to the famous Athenian sculptor Phidias.

The construction of the statue

The sculptor Phidias,  had alreadymade  another magnificent statue in Athens, the goddess Athena. In Olympia Phidias and his colleagues initially built a wooden structure to act as a skeleton of the statue. Then they covered it with plates of ivory to reflect the bare skin of god and gold leaf on his clothes. The craftsmen covered the connections as well as the statue. The statue was placed on a throne with inlaid ornaments and precious stones. When completed in height it was 13 meters and his head nearly reached the ceiling of the temple. He gave the impression that if Zeus stood up erect he would sweep the roof! On the walls of the temple there were constructed platforms enabling visitors to admire up close the face of God. After its completion, in 435 BC the statue was the next 800 years one of the greatest wonders of the world.

The kidnapping of the statue

Around 40 AD the Roman emperor Caligula commanded to transfer the statue to Rome. But according to tradition, when workers tried to dismantle the statue, it took out a laugh so glaring, so they run away from their fear. Later, in 391 AD with the rise of Christianity, the Romans banned the Olympics and closed Greek temples. Then the statue of Zeus was taken to Constantinople. In 462 AD a fire destroyed the palace, where the statue was located, thus it was permanently lost.

In the 6th century AD the area of ​​Olympia was shaken by earthquakes. The temple and the state were destroyed by landslides and floods, and mud covered what remained. The mud preserved the remains, which were discovered in our time by the archaeologists. Today, visitors can visit the ruins of the temple and the place where the statue stood.

learn more for the Frasiclia funeral Statue ,  χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς στην Αθήνα and Colossus of Rhodes Κολοσσό της Ρόδου